ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

αλλά η τελευταία μου βγήκε ξυνή. Έχουμε και λέμε. Αφού περάσαμε δυο χρόνια στα ζουμιά και πέντε παντρεμένοι πήρε τα μπογαλάκια της και δίχως να πει κουβέντα γύρισε στο πατρικό της. Είχε αφήσει μόνο ένα γράμμα στο ψυγείο με μεγάλα γράμματα και στάμπες από δάκρυα. Τα γνωστά μελό με τα οποία με τούμπαρε συνήθως. Ο λόγος? Υποτίθεσται το νέο μας αμάξι. Το παλιό έφτυνε λάδια. Έπρεπε να πάρουμε καινούριο. Είπα να της κάνω και τρελή έκπληξη (τι το θελα!!!). Αφού το ψαξα κανα μήνα πήρα μια μεταχειρισμένη μπέμπα σε καλή κατάσταση και τιμή. Το παίρνω που λέτε και βουρ στο κομωτήριο που δουλέυει. Για την έκλπηξη που λέγαμε. Μόλις το είδε τρελάθηκε. Άρχισε να κλαίει και να με τσαμπουνάει διάφορες τρέλες. Ότι τάχαμου πετάω τα λεφτά αντί να δανείσω τη μάνα της που έχει ανάγκη. Να ξεκαθαρήσω εδώ ότι το αγόρασα με δικά μου λεφτά. Χρόνια δούλευα σα σκυλί μαύρο και έβαζα στην άκρη. Για ώρα ανάγκης που λέμε. Τόσα χρόνια ότι ζητούσε η ψυχούλα της το φερνα στα όμορφμα πόδια της. Και πάντα εκπληξούλες και δωράκια και εκδρομούλες. Ποτέ δεν έλεγε ότι τάχαμου πέταγα λεφτά. Εδώ και δυο βδομάδες ξεροσταλιάζω κάτω από το πατρικό της. Στην αρχή είχε βάλει η μάνα της έναν μποντέο ξάδερφο να με παραφιλάει. Μιλάμε για τρελα. Να μην με αφήνουν να δω τη γυναίκα μου. Έκαναν πίσω μόνο όταν δάνεισα την πεθερά το χιλιαρικάκι που ζήταγε για μήνες. Τάχαμου δεν φθάνει η σύνταξη. Πως να φθάσει όταν συντηρεί τον καφενόβιο κανακάρη της. Με τα πολλά κατάφερα να την λογικέψω και να έπιστρέψει σπίτι μας. Δεν είναι όμω το ίδιο πλέον..