3.6.2017 | 00:50
Μου ειπε δεν θελω να ζω πια
Κι εγω σκεφτομαι πως μερικες εξομολογησεις δεν γραφονται ουτε ανώνυμα. Και κανεις ιερεας, κανεις ψυχολογος και σιγουρα κανεις φιλος δεν μπορει να ανακουφισει ακουγοντας. Αντιθετα, θα στο θυμιζει καθε φορα, οτι δεν μπορεσες να διαγνωσεις ποσο το εννοουσε. Θα σου θυμιζει πως εχεις υπαρξει τοσο αδειος τοσο κενος, να το περασεις ετσι. Στο ειπε, δεν ηταν φωνη, κραυγη ηταν. Θα στο θυμίζουν οσοι ξερουν με εκεινο το ενα αγκαθι στο βλεμμα κρυμμενο πισω απο τον αμφιβληστροειδή. Πως εγινε αυτο. Πως. Πως γινεται να μη βοηθαμε τελικα. πως γινεται τελικα να φευγουμε οπως ερχομαστε. Γυμνοι και ολομοναχοι, κι ας αγωνιστηκαμε τοσο. Κι ας δωσαμε ψυχη και σωμα. Πανε χρονια. Το σκεφτομαι ποτε ποτε. Εκεινη, την σκεφτομαι καθε μερα.
