28.2.2016 | 21:37
Μου έκλεψες το χαμόγελο,
με έκανες να βλέπω παντού εχθρούς, με έκανες να πιστεύω πως είμαι κάτι κακό, προβληματικό, ανήθικο, άσχημο...ενώ κάποτε πατούσα στα πόδια μου, έπεσα για λίγο και μου έδωσες μια και με ισοπέδωσες! Ε όχι, δεν είναι αυτό αγάπη! Έχασα την αξιοπρέπειά μου, έπεσα στο επίπεδό σου, έγινα σαν κι εσένα και χειρότερη. Έβλεπα ότι μου κάνεις κακό και σαν εθισμένη στο αλκοόλ που είμαι...αυτοκαταστρεφόμουν, έκανα Θεό μου το διάβολο! Με έπεισες ότι η αρρώστια σου είναι αγάπη, ότι στον έρωτα τα πάντα επιτρέπονται, μου πήρες τα πάντα, για να φαίνεται αυτό που έχεις να μου δώσεις ως μοναδική σωτηρία. Διασυρθήκαμε και διασύραμε αυτόν τον έρωτα. Όχι, δε μου λείπει ο έρωτας της ζωής μου, μου λείπουν οι φίλοι από τους οποίους με τον τρόπο σου με απέκλεισες...με έκανες να βλέπω παντού εχθρούς, να μην ξεχωρίζω το καλό από το κακό. Χρειάζομαι ανθρώπους που να δουν το καλό μέσα μου και να με κάνουν να χαμογελάω. Παίξαμε και χάσαμε!