7.5.2014 | 12:35
Μου 'χουν λείψει
τα βράδια της ανεμελιάς. Που το μόνο που μας ένοιαζε ήταν αν μας κοίταξε το αγόρι που μας άρεσε, που γελούσαμε με την ψυχή μας, που ξημερώναμε τα βράδια μας έξω , στη δροσιά της Άνοιξης και κάναμε όνειρα για τα χρόνια που θα έρχονταν. Τότε δεν υπήρχε άγχος/ δουλεύω 12ωρα/ δεν προλαβαίνω / κοιμάμαι όρθια απ' την κούραση/ κατάθλιψη / χαθήκαμε / υποχρεώσεις / πάχυνες / πότε θα γίνετε γονείς; / δεν σε βλέπω πια / ρουτίνα. Τα όνειρα που κάναμε για τα χρόνια που θα έρχονταν, καθόλου δεν μοιάζουν με τα χρόνια που ήρθαν. Τελικά.
