ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου λείπει η ζωή που είχα όσο σπούδαζα. Μη φανταστείτε ότι αναφέρομαι σε τρέλα ξενύχτια και ποτά. Αναφέρομαι κυρίως στο ότι είχα ενα πρόγραμμα μιας και σπούδαζα, εμένα σε κεντρικό σημείο οπότε όλα τα είχα κοντά, οτι ώρα και να έβγαινα για βόλτα υπήρχε έξω κόσμος, είχα την παρέα μου και την ησυχία μου. Απο το καλοκαίρι που γύρισα στο πατρικό μου έχω πέσει ψυχολογικά. Εδώ που μένω δεν έχει πράγματα να κάνω. Για να δω κόσμο πρέπει να κατέβω κέντρο και ειναι κουραστικό γιατί θέλω περίπου 3 ωρες πηγαινελα με τα μμμ. Να θελω να παω εδω τριγυρω βολτα, ειναι ερημιά. Σε ενα σταδιο που έχουμε εδω στην περιοχή δεν μπορώ να πηγαίνω γιατί ολοι οι έξυπνοι εχουν λυτά τα σκυλιά τους εξω στο δρομο για να μην τους λερώνουν την αυλή. Τα οποία ορμάνε οπότε δεν το ρισκάρω. Παρεα εδω δεν εχω. Με τις συμμαθήτριες μου εχω ξεκοψει απο τοτε που εδωσα πανελλήνιες. Νευριασαν που περασα σε επαρχία και με κορόιδευαν.Δουλειά δεν εχω παρολο που ψαχνω.Δεν μου αρεσει καθολου εδω. :(