ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρω ότι δεν ήταν ποτέ δυνατόν να τα "φτιάξουμε" οι δυό μας...όμως χωρίς να το θέλω σ' ερωτεύτηκα...Σ'έβλεπα καθημερινά στη δουλειά, φτάνοντας κοίταζα για το αυτοκίνητό σου, σημάδι ότι είσαι εδώ, έψαχνα ν΄ακούσω τη φωνή σου στον διάδρομο, να σε δω, μου ήταν αρκετό να μπορώ να σε δω.Με μία σου λέξη έφτιαχνε η χάλαγε η διάθεσή μου, ανάλογα πως μου μιλούσες...Είμασταν και φίλοι, μιλάγαμε για διάφορα, είχαμε και παρόμοιες πολιτικές αποψεις, εσύ με προσκάλεσες στο facebook, εγώ μέχρι τότε δεν είχα ιδέα απ'αυτά τα πράγματα...Με βοηθούσες στη δουλειά με στήριζες, πίστευες σε μένα...εγώ σε είχα σαν Θεό.Τόσο προικισμένο άτομο...με τόσες γνώσεις και με διάθεση να βοηθάς τους πάντες.Ξαφνικά μετά το καλοκαίρι άλλαξαν όλα, μου είχες ξεκαθαρίσει βέβαια ότι δεν πάει παραπάνω απ' το φιλικό, όμως μπαίνει φρένο στην καρδιά;Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται σε όλους πάρα πολύ μελό, όμως ξέρεις ό,τι η επικοινωνία που είχαμε εμείς ήταν σπάνια, με ποιήματα , με μηνυματάκια, με φωτογραφίες λέγαμε τ'ανείπωτα. Αυτά που απαγορευόταν να πούμε στην πραγματικότητα...5 χρόνια...κι έφυγες πριν τρεις μήνες, σε άλλη θέση κατώτερη των προσόντων σου κιόλας...Τι ήθελες να αποφύγεις; Γιατί έφυγες; Γιατί δεν μπόρεσες να μου πεις μια λέξη;Συνεχίζω να ζω σαν ρομποτάκι, εκτελεστικό όργανο, όλα είναι αφόρηξτα ίδια και ανούσια κι εγώ βρίσκομαι στους ίδιους χώρους και σ'αναζητώ.Θα μιλήσουμε άραγε ποτέ ειλικρινά οι δυό μας γιαυτά που νιώθουμε;;;;;;Mου λείπεις.