ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είσαι ακόμα εδώ. Να στοιχειώνεις την σκέψη μου και τα όνειρα μου. Νόμιζα πως το να σε σβήσω και από το facebook θα έκανε τα πράγματα καλύτερα. Μα τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Τώρα δεν ξέρω πότε είσαι σπίτι, να μου κρατάς συντροφιά με το να βλέπω το όνομα σου στη λίστα των online friends. Αν και δεν πόσταρες και ποτέ τίποτα, το ότι σε έβλεπα online στο chat σε ένιωθα δίπλα μου, μαζί μου. Στον ίδιο χώρο και ας ήταν διαδικτυακός. κ ας μην ανταλάσσαμε ποτέ κουβεντα. Ακούγεται αρρωστημένο. Γιαυτό σε έσβησα. Μα τώρα πονάω πολυ. 2,5 μηνες χώρια και νόμιζα πως ειμαι καλύτερα. Μα σε εσβησα και τώρα πάλι από την αρχή. Το μετάνιωσα. Σε ξεπερνούσα με το να σε βλέπω εκεί δίπλα online και ένιωθα δυνατή πως μπορώ να σε ξεπεράσω. Μα ήταν μια ψευδαίσθηση. Μάλλον αυτό που με πονάει περισσότερο ειναι ότι πέθανε και η τελευταία ελπίδα. Έκλεισα και το τελευταίο παράθυρο, την κλειδαρότρυπα από όπου έβλεπες τη ζωή μου και εγώ την δική σου. Τώρα είμαστε δυο άγνωστοι. Δυο άγνωστοι που γνωρίζονται όμως τόσο καλά. Ειχα κάνει όνειρα μαζί σου. Είχα ονειρευτεί όλη μου την ζωή μαζί σου. Όταν παίζαμε με τον μικρό σου ανιψιό και συναρμολογούσαμε τον αυτοκινητόδρομο (θυμάσαι;), είχα σκεφτεί εμάς τους δυο στο μέλλον να παιζουμε μαζί με τα δικά μας παιδιά. Και μας είχα σκεφτεί τόσο αγαπημένους. Και μου άρεσε πολύ αυτή η σκέψη. Και τώρα κενό.