ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φοιτητρια ετων 22. Κανω πρακτικη (φυσικα ανευ αποδοχων οποτε τα οικονομικά μου είναι χειροτερα από ποτε αφού δεν μπορώ να δουλέψω και αλλού χρονικά), πτυχιακη (ερευνητική, η οποια δεν τελειωνει με τιποτα), σιχαινομαι την σχολη μου και το επαγγελμα, και καθε μερα οι ανθρωποι που συναναστρεφομαι και το διαβασμα που ριχνω με κανουν να το σιχαινομαι ολο και περισσοτερο. Θα ασχοληθω με κατι αλλο, δουλευω πολυ για να το κατακτησω παραλληλα ωστε να μην χάσω κι αλλα χρονια απ την ζωη μου οποτε ειμαι στα προθυρα υπερκοπωσης και καταρρευσης. εχω παραμελησει οχι μονο τους φιλους μου, τν εαυτο μου την οικογενεια μου την ζωη μου ολη. Κανω υπομονη, ελπιζω να αντεξω, ουτε και θυμαμαι απο ποτε εχω να κανω μια βολτα ξενιαστη με γελια, να ασχοληθώ με τους ανθρωπους που αγαπώ, να κατσω να σαπίσω στον καναπέ βλέποντας μια ταινία βρε παιδιά... Δε ξερω αν κανω καλα που 'κλαιγομαι'' για την καθημερινοτητα που με καταπιεζει, απλα ηθελα να το μοιραστω. Νιωθω απαίσια, ειμαι 22 εχοντας χασει 4 χρόνια απο την ζωή μου, δεν εχω μπει ακόμη στην σχολή στην οποία πάντα ήθελα και ειναι απαισιο που ξερω οτι σε τουλάχιστον 4 χρόνια θα καταφέρω να εργαστώ σε κάτι διαφορετικό από το ''σερβιτόρα''. Εχω φρικάρει