ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όπως η άπνοια , αυτή η περίεργη σιγή που επικρατεί πριν την μπόρα, έτσι κι εγώ κάθομαι τώρα σιωπηλή. Μα η δική μου σιωπή δεν τελειώνει. Και είναι επώδυνη και σκληρή και σε κατατρώει μέσα σου και παίρνει ένα κομμάτι σου μέρα με τη μέρα ώσπου να μη μείνει τίποτα. Σα να θέλει να ρουφήξει όση ζωή σου έχει απομείνει αυτή η ανυπόφορη σιγή. Και είμαι θυμωμένη μαζί σου μπαμπά. Είμαι θυμωμένη για τις υποσχέσεις που έδωσες και δε μπόρεσες να κρατήσεις, όχι με τα λόγια αλλά με τα μάτια . Και αυτό με πληγώνει περισσότερο. Είμαι θυμωμένη που δε θα είσαι εδώ να με παρηγορείς όταν δεν είμαι καλά, που δε θα με πιέζεις να συνεχίσω ακόμα κι αν νομίζω πως οι δυνάμεις μου με έχουν εγκαταλείψει. Γιατί εσύ με ξέρεις καλύτερα μπαμπά. Είμαι θυμωμένη που δε θα ακούσω ξανά τη φωνή σου να μου ψιθυρίζει καληνύχτα λίγο πριν αποκοιμηθώ . Είμαι θυμωμένη που δε θα ακούσω ξανά το σταθερό σου ανάλαφρο βήμα και το κλειδί στην πόρτα. Είμαι θυμωμένη που μου στερείς το βλέμμα σου.Αυτό το τόσο διαπεραστικό ,που δε μπορείς να του κρυφτείς και διαβάζει κάθε σου σκέψη.Μα πιο πολύ είμαι θυμωμένη που έφυγες και τώρα δε μένει κανείς να μ αγαπάει τόσο ανυπόφορα δυνατά όπως εσύ.Και μ άφησες μόνη μπαμπά. Μόνη σ αυτόν τον χαοτικό κόσμο.Και είμαι θυμωμένη και με τον εαυτό μου μπαμπά.Ήμουν τόσο απασχολημένη με το να σου θυμώνω που δεν είχα χρόνο να σου πω πόσο σ αγαπώ.Κι έτσι έφυγες , χωρίς να το ακούσεις.Αν το ήξερα μπαμπά, αν μου το είχες πει.. Θα σου έλεγα σ αγαπώ χωρίς να υποθέτω ανόητα ότι το ξέρεις ήδη.Θα σε αγκάλιαζα και θα σε έσφιγγα και θα μένα εκεί για πάντα.Πάω στο πάρκο που με πήγαινες μικρή μπαμπά.Ήταν τον μόνο μέρος που καθόσουν σιωπηλός και απλά με κοιτούσες.Με κοιτούσες και γελούσες. Και ξαφνικά είναι σα να είσαι και πάλι εδώ μπαμπά.Το σιγανό αεράκι που δειλά δειλά δυναμώνει σα να θυμίζει το γέλιο σου.Και έρχονται όλα στο μυαλό μου μπαμπά και νιώθω τόσο τυχερή γι αυτή τη μικρή στιγμή που είμαστε και πάλι μαζί.Και η καρδιά μου σα να αρχίζει να γλυκαίνει ξανά και να μαλακώνει τον πόνο.Αυτόν τον πόνο που ποτέ δε φεύγει αλλά τιθασεύεται σιγά σιγά κι έτσι γίνεται κομμάτι του εαυτού σου και μαθαίνεις να ζεις με αυτόν, γιατί αυτές οι μικρές στιγμές γίνονται όλο και μεγαλύτερες και σε παρηγορούν.Και το μόνο που φοβάσαι τελικά είναι η λήθη.Φοβάσαι μήπως αυτές οι μικρές σταγόνες παραδείσου εξατμιστούν και νιώσεις αυτό το κενό να σε κατατρώει μέσα σου και πάλι..Ε.Τ