ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβάζοντας μια εξομολόγηση εδώ χτες, σε θυμήθηκα πάλι. Όχι ότι χρειάζομαι αφορμές. Σε σκέφτομαι πολύ συχνά, 12 χρόνια μετά και στην καλύτερη βουρκώνω...Μόλις 16χρ. ήμουν όταν σε έχασα. Πρόλαβα να σε γνωρίσω τόσο όσο χρειάζεται, για να είμαι σε θέση να καταλάβω τι χάνω. Μετά 3 χρόνια κόλαση, τόσο μόνη χωρίς εσένα, το μοναδικό άτομο στην οικογένεια που με άκουγε, με καταλάβαινε. Σκέφτηκα σήμερα με μια μελαγχολική "χαρά" ότι τουλάχιστον πρόλαβα να σου πω ποιο είναι το όνειρο της ζωής μου (και δεν έχει άλλαξει ακόμα, αν και προσπαθώ να το προσαρμόσω στη σημερινή πραγματικότητα). Από την πρώτη στιγμή με στήριξεις σε πείσμα όλων. Μακάρι να μπορούσες να με δεις τώρα, τι άνθρωπος έχω γίνει, τι έχω καταφέρει χάρη σε σένα.Είναι κάποιες εικόνες που έρχονται στο μυαλό μου σε ανύποπτο χρόνο: να μιλάμε στην κουζίνα περί ανέμων και υδάτων, να τρέχεις να προλάβεις το λεωφορείο και να σε βλέπω από το παράθυρο, να σερβίρεις μακαρόνια και να λες αστειευόμενος "θα σου τα φάω--έλα στο τραπέζι!"Νομίζω ότι έχω ξεχάσει τη φωνή σου..Και η ζωή συνεχίζεται αμείλικτα.