ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χάνω το μπαμπά μου. Λέμφωμα, το πήραμε χαμπάρι όταν είχε προχωρήσει η ασθένεια πολύ. Στην αρχή πήγε καλά, θεαματικά αποτελέσματα. Μετά σχεδόν τίποτα.Τώρα έχει ένα μήνα μέσα. Υγρό στους πνεύμονες, το βγάλαμε, τώρα η νόσος προκαλεί δύσπνοιες, κούραση, εξάντληση, κυρίως ψυχολογική.Δε μπορεί να μιλήσει πλέον, προσπαθεί να πει κάτι και τον ρωτάμε 3 φορές τι θέλει. Δε μπορώ ούτε να του μιλήσω πια. Μόνο κάθομαι απέναντι και τον βλέπω να κοιτάει το κενό. Μια σκιά έμεινε.Ο μπαμπάς μου. Ο πιο καλός μπαμπάς.Κάθε μέρα σκέφτομαι πως θα πάω, θα του μιλήσω, θα είμαι δυνατή, θα είμαι χαμογελαστή, θα του δώσω κουράγιο. Και μόλις μπαίνω και τον βλέπω πάει. Αρχίζω τα κλάματα. Δαγκώνομαι να σταματήσω, αλλά δεν...με βλέπει. Δε μπορώ να κρατηθώ. Τις προάλλες ξέσπασα μπροστά του, και με παρηγορούσε αυτός. Ντροπή μου.Τώρα περιμένουμε. Η τελευταία θεραπεία έριξε λέει η γιατρός τους δείκτες. Κάτι είναι κι αυτό.Είναι το παν να υποχωρήσει αυτή τη στιγμή.Μέχρι και η γιατρός που μου μίλησε προχθές, δάκρυσε. Και περιμένουμε. Κανα εικοσαήμερο να δούμε τι θα δείξουν οι εξετάσεις.Αλλά μες το εικοσαήμερο θα αντέξει; Είναι πολύ εξαντλημένος.Κι εγώ δε μπορώ να του δώσω κουράγιο. Τι να του πω; Να κάνει υπομονή.Πόση να κάνει; Σήμερα τοι μεσημέρι μίλησε κανονικά για λίγο μου είπαν. Κάτι είναι κι αυτό.Κι η μαμά μου εκεί βράχος.Μπράβο μαμά. Μπράβο. Ούτε ένα δάκρυ. Κι αυτή εμένα παρηγορεί.Εγώ έπρεπε να είμαι το στήριγμα, εγώ που έχω τις αντοχές. Κι εγώ δεν ήμουν εκεί. Έτσι νιώθω. Ότι δεν έκανα όσα μπόρεσα. Τώρα δε μπορώ και να μένω πολύ στο νοσοκομείο, δεν κάνει και να έχει πολλά άτομα γύρω του, για τα μικρόβια.Συγκινείται, είπε και η γιατρός. Γιατί;Γιατί μπαμπά μου;Μη φύγεις, κάνε κουράγιο, μη με αφήνεις.