ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι πως όταν ήμουνα μικρούλα με φώναζες κολλητάρι σου και εγώ σε περίμενα να γυρίσεις από τα καράβια, να ακούσω τα βήματά σου στα σκαλιά του σπιτιού μας κρατώντας δώρα, υποσχόμενος για ωραίες στιγμές μαζί μας. Ήταν τότε που αμυδρά θυμάμαι όμορφες οικογενειακές στιγμές. Όταν κάθε βράδυ με έπαιρνες αγκαλιά και μου έλεγες όμορφες ιστορίες από κάθε γωνιά του κόσμου και γλυκά, όμορφα λογάκια. Περίμενα πως και πως να έρθεις για να σε αγγίξω, να κάτσω να πόδια σου και να σε πάρω αγκαλιά μέχρι να με πάρει ο ύπνος και εσύ να με πας στο κρεβάτι μου και να γύρεις δίπλα μου μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Μαζί σου δεν μπορούσα να αποδεχτώ πως είχα γίνει πια κοπελίτσα, όσο και αν μου το έλεγες. Κάθε πρωί θυμάμαι που έμπαινες στο δωμάτιο με την ντουντούκα και μας ξύπναγες για το σχολείο τραγουδώντας. Τι κρίμα μπαμπά μου που δεν έχω καμία άλλη καλή ανάμνηση για να σε θυμάμαι. Μετά όλα άλλαξαν. Η οικογένεια μας διαλύθηκε, όμορφες στιγμές χάθηκαν και κάθε μέρα στο σπίτι γινόταν πόλεμος, ψυχολογικός. Άντεξα 3 χρόνια έτσι. Κάθε μέρα ένιωθα όλο και πιο πολύ να σε μισώ. Σε αγαπούσα όμως. Έπειτα αποφάσισες να κάνεις μια νέα αρχή. Την μονάκριβη σου, το κολλητάρι σου, το ξέχασες στην πιο τρυφερή ηλικία, τότε που σε είχα ανάγκη μπαμπά. Εσύ με άφησες και αποφάσισες να μεγαλώσεις τα παιδιά μιας άλλης γυναίκας δίνοντάς τους αγάπη που ποτέ δεν είχες δώσει σε εμάς. Προσπαθούσες να εκδικηθείς την μαμά μέσω εμένα και των αδερφών μου. Με ''χτύπαγες'' ανελέητα και εγώ πονούσα. Πέρασα άσχημα χρόνια μπαμπά. Δεν σε είχα δίπλα μου. Δεν ένιωσα την αγάπη που όφειλες να μου δώσεις. Τα κενά αυτά θα μείνουν ανεκπλήρωτα και αναντικατάστατα. Σε ήθελα δίπλα μου στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Στην εφηβεία μου, δεν ήσουν όμως. Αποφάσισες στα γεράματα να γίνεις ο χορηγός-πατέρας κάποιον άλλων παιδιών, που δεν έχουν ούτε το όνομα σου, ούτε το αίμα σου, στων οποίων τα μάτια ήσουν αυτός που απλόχερα έβαζε το χέρι στην τσέπη και τους εκπλήρωνε κάθε επιθυμία τους. Εγώ όμως ποτέ δεν σε ήθελα για αυτό. Ήθελα την αγάπη σου, την πατρική σου, αναντικατάστατη αγάπη. Δεν την είχα. Με έδιωξες από το δωμάτιο μου προκειμένου να μείνουν κάποια άλλα παιδιά. Με χτύπαγες από κάθε πλευρά. Σαν να ήμουν κάποιος εχθρός σου. Και εγώ συνέχιζα να σ'αγαπάω και κάθε βράδυ να βλέπω τις φωτογραφίες που είμαστε μαζί και να κλαίω, να κοιμάμαι αγκαλιά με ένα αρκουδάκι προσπαθώντας να πείσω τον ευατό μου πως είναι η παρουσία σου. Δεν είμαι παιδάκι πια όμως και μου είναι αδύνατον για πιστέψω σε κάτι τέτοιο. Εξακολουθώ όμως να κοιμάμαι αγκαλιά με το αρκουδάκι που μου είχες κάνει δώρο. Είναι το μοναδικό που έχω από εσένα πια αφού οι όμορφες αναμνήσεις μαζί σου κοντεύουν να ξεχαστούν μπροστά σε τόσο άσχημες που μου έδωσες να θυμάμαι...Είναι άσχημο να ζει ο πατέρας μου και να μην είναι δίπλα μου. Όχι μόνο σαν παρουσία, τόσα χρόνια είχα συνηθίσει στην απουσία του. Αλλά θα ήθελα να ήξερα πως μ'αγαπάει, τουλάχιστον τότε με αγαπούσε και μου είχε υποσχεθεί πως όποιος με πειράξει και με πληγώσει, ή κάνει τα ματάκια μου να κλάψουν θα τον σκότωνε. Ακόμα ζεις όμως μπαμπά, μακριά μου, με άλλη οικογένεια, ευτυχισμένος...Λυπάμαι για εσένα. Μου λείπεις.