ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με θλιβει το γεγονος οτι πρεπει αν γινω γονεας με το ζορι. Δεν μισω τα παιδια αντιθετως τα σεβομαι και ουτε ειμαι απο τα ατομα που μολις βλεπω παιδια ξυνιζω και η καθε συμπεριφορα τους να με ενοχλει. Μου ειναι απλως αδιαφορα, δεν εχω την επιθυμιανα κανω παιδι. Ολα αυτα γιατι τα λεω; Μου εχουν φαει τα αυτια γιατι μετραω 7 χρονια σχεση με εναν ανθρωπο αρα φυσικο επομενο ειναι ο γαμος και το παιδι. Εξηγησα σε προσωπα μου κοντινα πως γαμο θα εκανα εφοσον θα καναμε και παιδι, οποτε αν προκυψει και θελησουμε τοτε εχει καλως. Αρχισαν μετα το οτι εχουμε τοσα χρονια σχεση και δεν εχουμε κανει αυτο το βημα ειναι γιατι αυτος δεν με εμπνεει στο να γινω μανα ( δεν υπαρχει για αυτουςη επιλογη εγω να μην θελω), πως οταν θα γεννησω θα καταλαβω τι εχανα και το αρνιομουν χωρις λογο πεισματικα , οτι θα ειναι η χαρα μου, οτι θα μας δεσει περισσοτερο κλπ( Λες και ενα παιδι ειναι κατι που πρεπει να δοκιμασεις), οτι ο σκοπος του ανθρωπου και καθε ειδους ειναι να αναπαραχθει και το καλυτερο που επισης ακουσα ειναι πως εχει ενας απο τους δυο μας προβλημα υγειας και το κρυβουμε. Ο συντροφος μου δεν θελει, ειμαστε μαζι στις δυσκολιες, εχουμε ωραιες στιγμες. Πλεον ομως καθε φορα που τον αναφερω τη σχεση μου η με ρωταν πως παει η σχεση μου συμβαινει αυτο και με εχει κανει να νιωθω αμηχανα και ουτε θελω να νιωθω υποχρεωμενη να απανταω.