Χώρισα πριν 2 μήνες περίπου από μια σχέση που φέτος θα κλείναμε 7 χρόνια. Η πρώτη μας σοβαρή σχέση και των δυο. Δεν ήταν ποτέ όλα ροδινα, ήμασταν παιδιά όταν ξεκινήσαμε την σχέση 16 και 18 εκείνος, δεν ξέραμε καλά καλά πως έπρεπε να φερθούμε κλπ, ξέραμε μόνο ότι αγαπιομαστε. Είμαι σε πολύ άσχημη φάση όπως καταλαβαίνετε. Τους τελευταίους 6 μήνες μέναμε μαζί, χωρίσαμε ύστερα από πολλούς τσακωμούς και καυγάδες. Μου φέρθηκε πολύ άσχημα στο τέλος, έβγαλε έναν πολύ εγωιστικό χαρακτήρα, δεν στάθηκε αρκετά δυνατός ώστε να πει τέλος ενώ ήθελε να ασχοληθεί με την καριέρα του και με άλλα πράγματα, όπως είπε και με έβαλε σε δεύτερη μοίρα. Προτίμησε να μου φερθεί χάλια και να αναγκαστω να φύγω όχι να ωριμάσει και να πει τέλος. Και εγώ φυσικά έβγαλα τον χειρότερο μου εαυτό όταν είδα αυτή την αντιμετωπιση. Οκ όλα αυτά, χωρίσαμε. Τώρα όμως νιωθω πολύ μπερδεμένη. Αρχικά, το ένα που σκέφτομαι τώρα είναι ότι μίλησα πρώτη φορά σε κοντινούς φιλους από την απελπισία μου και μόνο, τον τελευταίο καιρό πριν φύγω ήμουν έτοιμη να τρελαθώ, ξεσπούσα άσχημα ενώ εκείνος με έγραφε κανονικότατα, δεν υπήρχε καμία επικοινωνία. Γενικά όλα αυτά τα χρόνια δεν μιλούσα σε κανέναν για την σχέση μου. Αυτό τώρα έχει ως αποτέλεσμα να με κάνει να νιώθω μπερδεμένη και να νιώθω τύψεις που είπα σε τρίτους τόσα προσωπικά πράγματα κλπ κλπ. Νιώθω ενοχές για όσα είπα για εκείνον ενώ γνωρίζω ότι είπα απλώς τα συμβάντα. Είναι πρωτόγνωρο για εμένα να ανοίγομαι για τέτοια θέματα και δεν νιώθω ωραια. Θέλω απλώς να βρω κάτι να τους κάνω να ξεχάσουν όλα όσα τους είπα και να τα κρατησω για εμένα ενώ παράλληλα ξέρω ότι αυτό δεν είναι υγιες. Υπάρχει άλλος που να σκέφτεται κάτι παρόμοιο; Δευτερον. Μου είναι πολύ δύσκολο να χωνεψω ότι τελείωσε, τον αγαπούσα και τον αγαπώ πάρα πολύ, όλα αυτά τα χρόνια είχα μάτια μόνο για εκείνον, ναι όσο κι αν σας κάνει εντύπωση, ήθελα πάρα πολύ μια ζωή μαζί του, μέχρι τελευταία μέρα τον παρακαλαγα να το προσπαθήσουμε ενώ μου είχε κάνει τόσα και τόσα ώστε να αναγκαστω να φύγω... Μου είναι τόσο δύσκολο όλο αυτό που έτυχε μια κοπέλα να με ρωτήσει αν είμαστε ακόμη μαζί και το σκέφτηκα για λίγο και έπειτα απάντησα οχι. Ένιωσα αμήχανα και μπερδεμένα και στεναχωρηθηκα. Δεν ήθελα να μαθευτεί, δεν ήθελα να απαντησω. Ο φίλος μου που ήταν μαζί μου είπε ότι θα μου κάνει καλό αν αρχίζω και το λέω γιατί θα αρχίσω να το συνειδητοποιω. Και μου λέει γενικά να ξυπνήσω και να μην σκεφτώ να τα ξανα βρω μαζί του... Και αν δεν θέλω να το συνειδητοποιήσω; τι γίνεται ρε παιδιά όταν δεν θες να ξεχάσεις κάποιον; Ο,τι κι αν σου έκανε στο τέλος; Το είχα πάρει απόφαση όταν έφυγα και ίσα ίσα που ένιωσα ανακούφιση μέχρι που μια μέρα ήρθε ένα μήνυμα και ξεκινήσαμε να μιλάμε. Και τώρα που πήρε τον χρόνο του και την ελευθερία του, άλλαξε τελείως στάση και ενώ υποστηρίζει ότι δεν θα τα ξανά βρούμε, μου είπε ότι ποτέ δεν ήθελε να χωρίσουμε και απλώς ήθελε να δώσει μια ανάσα σε αυτή τη σχέση και βλακείες...
Οι φίλοι μου μου λένε ότι είμαι απλώς θύμα και τόσο καιρό έβρισκε και τα έκανε. Δεν με νοιάζει όμως γτ εγώ έκανα αυτό που ένιωθα σε έναν άνθρωπο που αγαπάω. Τώρα δεν δίνω πιθανότητες επανασύνδεσης αλλά σε λίγες μέρες θα έρθει για πρωτοχρονιά και μου είπε να βρεθούμε να μιλήσουμε και φοβάμαι τον εαυτό μου. Φοβάμαι. Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί, πως θα αντιδράσω, επειδή τον αγαπάω πάρα πολύ και είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του. Δεν με εμπιστεύομαι, ξέρω ότι πρέπει να σταθώ δυνατή και να μην δείξω κανένα συναίσθημα αλλά πως θα γίνει αυτό ενώ το μόνο που θέλω είναι να πέσω στην αγκαλιά του;
Και εκείνος δεν βοηθάει, δεν βλέπω να έχει συνειδητοποιήσει τις πράξεις του απλώς λέει ότι δεν ήταν καλά και τον έπνιγε η συγκατοίκηση κλπ κλπ. Δεν βοηθάει όχι να τα ξανά βρούμε, να μείνουμε έστω φίλοι. Τόσα χρόνια ήταν και φίλος μου, δεν έχω ανοιχτεί ποτέ σε κανέναν άλλον έτσι, δεν έχω εμπιστευτεί άλλον. Μεγαλώσαμε μαζί. Δεν θέλω να τον χάσω όπως και να έχει. Αλλά δεν βοηθάει! Νιώθω ότι είναι ανώριμος να πάρει πρωτοβουλίες.
Νιώθω χαμένη και μπερδεμένη, πραγματικά.