ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποιες φορές τα όνειρα είναι αυτά που σε κρατάνε πίσω . Βλέπεις τη ζωή σου μέσα από την μεγάλη σου προσπάθεια να αυτο-προσδιοριστείς μέσα από τις σχέσεις σου . Εκεί που ξεκινάνε τα συναισθήματα , ξεκινάνε και τα όνειρα . Φτιάχνεις ιστορίες στο μυαλό σου , φτιάχνεις τον δικό σου κόσμο που είναι πάντα ζωγραφισμένος με πολύχρωμα χρώματα και γεμάτους ουρανούς. Μέχρι που έρχεται αυτή η μέρα . Η ημέρα αυτή που ξαφνικά αλλάζουν όλα . Στο μυαλό σου , στη ζωή σου , σε απλά πράγματα της καθημερινότητάς σου . Είναι η μέρα αυτή που νιώθεις τόσο άδειος και παράλληλα τόσο γεμάτος. "Ο έρωτας είναι μια κατάσταση ανάγκης" . Το διάβασα κάπου τυχαία , μια στιγμή που ένιωθα ότι τα πάντα γύρω μου ήταν άδεια , γιατί αυτός με έκανε να νιώθω κενή . Κενή για το κενό βλέμμα που μου έριχνε κάποιες στιγμές που ήθελα απλά να με πάρει μια αγκαλιά ,να μιλήσουμε για βαθιά πράγματα που θα ξέραμε ότι δεν θα καταλήξουν πουθενά , αλλά παράλληλα θα ενωνόμασταν ακόμη περισσότερο , γιατί θα είχαμε ανταλλάξει κομμάτια του εαυτού μας . Τότε ήταν η στιγμή που ένιωθα αυτό το άσχημο συναίσθημα της λύπης, γιατί αναρωτιόμουν που πήγε όλη η χαρά μας, που πήγε το χαμόγελό του όταν με κοιτούσε βαθιά μέσα στα μάτια και με τραβούσε κοντά του λέγοντας "Σ'αγαπάω ρε γαμώτο" . Ήταν αυτές οι στιγμές που με έκαναν να νιώθω ότι θέλω να τρέξω μακρυά του για να μην βλέπω αυτό που εν τέλει γίναμε . Όμως έμεινα . Έμεινα γιατί τα όνειρα που είχα κάνει για εμάς , με έκαναν να πιστεύω ότι η κατάσταση θα αλλάξει και ότι θα βρίσκαμε πάλι αυτό που ένα πρωί χάσαμε . Δεν άλλαξε τίποτα . Και ποτέ δεν αλλάζει . Αλλάζεις όμως εσύ και ακολουθείς τον δρόμο που η ζυγαριά σου γέρνει περισσότερο . Άλλες φορές συμβιβάζεσαι με το λίγο και άλλες φορές ανακαλύπτεις ότι σου έχει μείνει λίγο απόθεμα του ισοπεδωμένου εγωισμού σου. Και τότε φεύγεις .Κοίτα με τώρα . Τώρα που μια μέρα μετά ψάχνω παρηγοριά μέσα σε μπερδεμένες εξομολογήσεις . Σταματάω να σκέφτομαι και ακούω αυτό που λέει πως μ'αγαπά . Αγνοώ για λίγο την πραγματικότητα , γνωρίζοντας ότι γύρω μου παραμονεύει ακόμα αυτό που δεν θέλω. Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι εκείνες τις ημέρες του τότε . Θυμάμαι τη χαρά κι ας νόμιζα ότι το χθες τους ήταν πολύχρωμο . Κάθε ημέρα διαφορετική. Πολύ μικρός για να ξέρεις ποια είναι η καλύτερη . Στο κρατά η μοίρα φυλακτό για να αναπολείς το χθες μια μέρα αργότερα . Σ΄αγαπώ και στο φωνάζω κάθε στιγμή μέσα από τη σιωπή μου . Δε ξέρω άμα το ακούς ή άμα πρέπει να στο φωνάξω πιο δυνατά . Άκου με κι ας μη με νιώθεις . Ελπίζω πως κάποια μέρα θα καταλάβεις . Φυλακή σου γίνομαι για να ξέρεις ότι αυτά που δίνεις είναι ασφαλή και δεν πρόκειται να τα χάσεις . Κι εσύ με τη σειρά σου , μου ρίχνεις και πάλι ένα βλέμμα κενό . Τί να τα κάνω αυτά;Αναπολώ τις μέρες εκείνες που έψαχνα το φως .Τώρα σπάνια κοιτάζω ψηλά και δεν καταλαβαίνω ακριβώς αυτό που βλέπω .Καληνύχτα μάτια μου .Ίσως το ξημέρωμα φέρει αυτό που ποτέ ..