ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι φοιτήτρια.. Και ήμουν με ένα παιδί εδώ και 10 μήνες. Για 6 μήνες μέναμε μαζί και ξαφνικά εκεί που ήταν τρελαμένος μαζί μου άλλαξαν οι όροι γιατί τσακωνόμασταν πολύ λέει (ευαίσθητη εγώ, έκανε και αυτός τις βλακείες του-αρκετές βλακείες). Με έδιωξε από το σπίτι μέσα σε μια νύχτα, ήθελε να περνάει πολύ χρόνο μόνο του και συζητούσε με την μητέρα του τώρα που έφυγα πόσο βρώμικο είναι το σπίτι μπροστά μου (πράγμα που είναι ψέματα διότι καθάριζα συνέχεια). Εκτός από αυτά υπάρχει και ένα τρελό οιδιπόδειο. Στέλνουν συνέχεια φωτογραφίες ο ένας στον άλλον, μηνύματα, καρδούλες και δεν συμμαζεύεται..Αυτός ο άνθρωπος μου λέει οτι περνάει καλυτερα μόνος και είναι πιο ήρεμος τώρα αλλά παρόλα αυτα θέλει να είμαστε φίλοι και έρχεται σπίτι μου, στέλνει μηνύματα και άλλα. Έχει πολλά ψυχολογικά (μια φορά μου είχε φερθεί και βίαια) αλλά παρολα αυτά κάθε φορά που λέω να χωρίσουμε νιώθω ένα βάρος, μετανιώνω και λέω "ας τον κρατήσω μέχρι να βρω άλλον για την δική μου ψυχική υγεία" . Αλλά με επηρεάζει βέβαια η παρουσία του.. Τι να κάνω??? Μου έρχονται αναμνήσεις από αυτά που κάναμε, τις εμπειρίες μας και αυτά που σχεδιάζαμε να κάνουμε, τα όνειρα μας -γιατί είχε και τι συνήθεια να λέει μεγάλα λόγια όπως οτι θα κάνουμε μαζί το διδακτορικό μας(στην ίδια χωρα), παιδιά, σκυλιά και τέτοια.. Και μιας και είπα για το θέμα της δουλειάς... Είμαστε στην ίδια σχολή και εκείνος είναι πολυ ανταγωνιστικός. Όλη αυτη η κρίση λοιπον ξεκίνησε όταν εγώ βρήκα μια ευκαιρία και πρόσθεσα κάτι σημαντικό στο βιογραφικό μου ενός εκείνος δεν το κατάφερε. Είμαι 99% σίγουρη οτι δεν είναι άλλη γυναίκα. Τουλάχιστον στα όλα κακά σε αυτήν την ιστορία είμαι αρκετά όμορφη και αυτός αρκετά μέτριος... Τι να κάνω?? Ενώ ξέρω οτι τα πράγματα δεν θα γίνουν όπως παλιά-εκτός οοοολων αυτών έχω παρακαλέσει κιόλας-δεν έχω την δύναμη να τον αφήσω τουλάχιστον μέχρι να βρω κάποιον άλλον(και αν)... Τι να κάνω???