ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειναι Πασχα και ειμαι εδω και λιγο καιρο στη φαση που θελω να πιστεψω, αλλα η λογικη και το μυαλο μου μου λεει ΟΧΙ μεγαλυτερο κι απ του Μεταξα... Μεχρι να φυγω για σπουδες, ημουν πολυ πιστη, και παντα πιστευα με θερμη στο Θεο.Οταν εφυγα για σπουδες, αρχισα γενικοτερα να αναθεωρω παρα πολλα πραγματα, και να ξεχωριζω τι πιστευω αληθεια για το κοσμο, τι αποψεις εχω, απο μονη μου, και με τα δικα μου αισθητηρια, και οχι με αυτα που μου εχει περασει η κοινωνια, η οικογενεια, το σχολειο κλπ κλπ...Και αν συγκρινω τις αποψεις μου τωρα, σε σχεση με τοτε, ειμαι αλλος ανθρωπος. Πιστευα οτι ενας ανθρωπος δε μπορει να αλλαξει ετσι απλα πεποιθησεις, αλλα εχω το παραδειγμα στο καθρεφτη μου.Για να εξηγησω περισσοτερο : Παλια θεωρουσα μια κοπελα "ευκολη" αν πηγαινε με πολλους. Τωρα σκεφτομαι ποσο ηλιθια ειμαι που σκεφτομουν σεξιστικα για αλλες γυναικες. Παλια ειχα εντονα συναισθηματα πατριωτισμου. Πλεον θεωρω πως ειναι κατι δυνητικα επικινδυνο (αν παρει ακραια μορφη), και σεβομαι ολες τις πατριδες του κοσμου, και γενικα εχω παει στο ακρο που μου φαινεται παραλογο να μη θεωρεις πατριδα σου απλα ολη τη γη! Παλια επισης, θεωρουσα τους γκει ανωμαλους! Πλεον ντρεπομαι γι αυτο, και δεν καθοριζω αποψη για την αξια ενος ατομου συμφωνα με τον σεξουαλικο του προσανατολισμο, γιατι απλα πλεον δεν με ενδιαφερει. Όλα αυτα τα ειπα, για να δειξω πως οταν αλλαζεις ολα τα παραπανω, η θρησκεια ειναι αναποφευκτο να παρει αλλη θεση μεσα σου..Ενω παλια υποστηριζα φανατικα τη θρησκεια, τωρα ειμαι εντελως αντιθετη στην οργανωμενη πιστη/εκκλησια της χωρας μας. Θεωρω πως ουδεμια σχεση εχει με την αγαπη που πρεσβευει ο χριστιανισμος, και ειναι απλα ενα καλοστημενο εργαλειο εκμεταλλευσης της πιστης των ανθρωπων και ελεγχου...Απο κει επισης που θεωρουσα πως ο προορισμος μου ειναι η οικογενεια και τα παιδια, πλεον ενω θελω να το κανω, δε θα με πειραζε κι αν δε συνεβαινε κιολας. Και με ενοχλει που στη κοινη γνωμη η γυναικα ειναι αξια μονο οταν γινεται μανα. Λες κι ειναι η κλωσσομηχανη του κρατους. (Και αυτο ερχεται σε ρηξη με τη πιστη). Καταληγω πως, θελω να πιστεψω, αλλα με βαση τα παραπανω, ενας χριστιανος θα με πει αθεη. Ισως με πω κι γω τελικα. Μεσα μου ομως γινεται ενας πολεμος... Το χετε ζησει κι εσεις αυτο, η εστω κατι παρομοιο?? Ειμαι 23 ετων... Ειναι νορμαλ? Ή απλα ειναι η ενηλικη ζωη που με αλλαζει??? Σας παρακαλω πειτε μου τη γνωμη σας!!!!!