ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω τι συμβαίνει με την περίπτωση μου. Είμαι πολύ μπερδεμένος. Αν και είμαι 19 και σπουδάζω και οι γονείς μου φροντίζουν ακόμα να μη μου λείψει τίποτα νιώθω τελείως άδειος. Δε νιώθω αγάπη για κανέναν. Ούτε για τους γονείς, ούτε για τους συγγενείς, ούτε για τις παρέες και νομίζω ούτε για τον εαυτό μου. Ναι, οι γονείς μου φροντίζουν να μη μου λείψει κανένα υλικό αγαθό, είναι αλήθεια, ποτέ όμως δεν καλυψαν το συναισθηματικο μου κενο. Όταν βρίσκομαι με συγγενείς αισθάνομαι πως βρίσκομαι σε αρένα οπου νικάει ο πιο πετυχημενος ή ο πιο πολλά υποσχόμενος ενώ παράλληλα όλοι οι συμμετέχοντες ελπίζουν στην καταστροφή των άλλων. Εγώ βρίσκομαι στην κατηγορία του "πολλά υποσχόμενου νέου" αλλά απέχω από όλες αυτές τις ίντριγκες, τις βρίσκω εντελώς ανούσιες. Οι παρέες μου αποτελούνται από ετερόφωτα άτομα που ο ένας θάβει τον άλλο, πράγμα που πάλι δε με εκφράζει. Όσο και να ψάχνω να βρω σωστά άτομα πάντα πέφτω σε κακά άτομα και με κάνουν να αναρωτιέμαι μήπως φταίω εγώ σε κάτι.Οσοι με βλέπουν θεωρούν πως είμαι αρκετά τυχερός αφού και αρκετά χρήματα έχω σε δύσκολες εποχές (thanks mom and dad), και εξωτερική εμφάνιση έχω, και σπουδάζω σε μία καλή σχολή, και διασυνδέσεις με αρκετά "δυνατά" άτομα έχω και με ότι συνεπάγονται όλα τα τα παραπάνω. Ωστόσο εγώ συνεχίζω να νιώθω κενός...