ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι λίγο μετά το σούρουπο. Αποφάσισες να πας μια βόλτα, όχι παραπάνω από μισή ωρίτσα. Τα δέντρα έχουν καραφλιάσει στου χειμώνα το θλιβερό το κάλεσμα, και όλα τα φθινοπωρινά χρώματα βρίσκονται στης γης το χώμα παραδομένα, ν’ αποχαιρετούν τις εποχές. Ο βηματισμός πάνω στα μισοξεραμένα φύλλα δημιουργεί ηχητικά εφέ, κατάλληλα για αντιπερισπασμό και αφέλεια. Οι άδειοι δρόμοι κρύβουν την ηχώ των ακουστικών βημάτων. Και στα μισά της διαδρομής αρχίζεις κάπου να τα χάνεις. Σκέφτεσαι πόσο εύκολο θα ήταν αυτήν την στιγμή κάποιος να σε παρακολουθεί εν αγνοία σου. Και τότε γίνονται όλα ταινία και κάθε φύσημα του ανέμου, κάθε περαστικός με το τσιγάρο του, μετατρέπονται σε σκηνοθετικές καλαισθησίες. Κι αναρωτιέσαι, ασχέτως αν όντως το πιστεύεις ή όχι, αν έκανες κάτι για να αξίζεις αυτό το δράμα τώρα. Και γυρίζεις πίσω, και ψάχνεις σ’ αναμνήσεις, σε εμπειρίες και σε φωνές, τι ήταν αυτό που κρυφά σ’ είχε προειδοποιήσει ότι κάποτε θα το πλήρωνες κατ’ αυτόν τον τρόπο. Και με την άκρη του ματιού σου ψάχνεις ακόμα σκιές- αποδείξεις ότι κάποιος πίσω σου επιταχύνει να σε προφτάσει, και με την άκρη του μυαλού σου ψάχνεις ακόμα την μαύρη εκείνη την στιγμή, που ανάθεμα την ώρα που συνέβη. Κι ο ψυχαναγκασμός σου σε πείθει πως ο άγνωστος εκείνος όλο και σε πλησιάζει, και εσύ αυτόματα επιταχύνεις, το μαύρο δεν το βρήκες ακόμα, αλλά εν μέσω πανικού, σου κάνει και το γκρίζο. Και βολεύεσαι με την σκέψη πως έπραξες λάθος στο ηθικό δίλημμα της τελευταίας σοκολάτας, και πως σου αξίζει για τον εγωισμό σου τότε με την ήττα σου ετούτη την στιγμή να πληρώσεις. Και κάνεις τις τελευταίες προσπάθειες επιτάχυνσης- ανάθεμα στην κάρτα του γυμναστηρίου που δεν αξιοποιήθηκες μέχρι σήμερα ν’ αγοράσεις- πνευματικά όμως, ολοένα και παραδίνεσαι στην ‘Θεία Δίκη’, πεπεισμένη πλέον πως όντως, με το γύρισμα του κεφαλιού σου, θα αντικρίσεις τον επίδοξο απεσταλμένο δικαιοσύνης. Φτάνεις στο σημείο εκείνο που ξέρεις πως δεν θες να πας παραπέρα, και έτσι ήρθε για σένα η ώρα πίσω να γυρίσεις. Το χέρι σου έχει ιδρώσει μέσα στην τσέπη σου παίζοντας με το κλειδί- το μοναδικό όπλο άμυνας που κατέχεις- και τα μάτια σου δεν βλέπουν πια μπροστά τους- παρά μόνο πίσω κρυφοκοιτάζουν και σ’ αυτά αντικατοπτρίζεται όλη η διαδικασία σκέψης και η εναλλαγή συναισθημάτων, από την υποψία, στον τρόμο, και από εκεί στην αποδοχή. Οι πρώτες εντολές από τον εγκέφαλο δεν έχουν παραλήπτη. Και σαν πλοίο ακυβέρνητο συνεχίζεις την βόλτα σου μπροστά. Έπειτα από μερικές αποτυχημένες απόπειρες, σταματάς. Ψαχουλεύεις στις τσέπες σου με την ελπίδα εύρεσης μιας ακόμη άμυνας. Τα δάχτυλά σου φτάνουν στο κινητό σου. Οι βολβοί των ματιών πετάγονται ελαφρά. Το βγάζεις. Λειτουργία- αθόρυβο. Κάνεις πως τάχα πληκτρολογείς. Ύστερα, ως πτυχιούχος Εθνικού Θεάτρου, κάνεις πως δήθεν μιλάς με το πρόσωπο. Αποφασίζεις να γυρίσεις. Περπατάς πέντε μέτρα, και έχεις συνεπάρει τόσο τον εαυτό σου με τις υποκριτικές σου ικανότητες, που πλέον περιμένεις και απάντηση. Μιλάς με τον αγαπημένο σου και παραδίδεις μαθήματα υποκριτικής και σκηνοθεσίας στον κακόγουστο σκηνοθέτη της προηγούμενης ταινίας τρόμου που βρέθηκες να πρωταγωνιστείς. Ξαφνικά όλα θυμίζουν έρωτα και αγκαλιές προστατευτικές. Περνάς έτσι την ώρα σου μέχρι να φτάσεις στο σπίτι.. Φτάνεις. Βγάζεις παπούτσια. Πλένεις χέρια. Κάθεσαι στην τουαλέτα και χαμογελάς με τις σκέψεις σου: ‘ Χα! Την έφερα στον τύπο!’ ή μήπως: ‘ Χα! Είμαι όντως τρελή!..;’. Δεν ξέρεις πού γέρνει η ζυγαριά, και το χαμόγελο σωπαίνει πίσω από τον ήχο του ρολού χαρτιού υγείας όταν θυμάσαι πως δεν έχεις καν φίλο… Λίγα δευτερόλεπτα σιγής. Ανασυγκρότηση. Καζανάκι. Καθρέφτης. Τουλάχιστον κατάφερες να φτάσεις σπίτι σώα και αβλαβής. Κάποιο ταλέντο κρύβεται σ’ αυτήν σου την ικανότητα παρ’ όλα αυτά. Παρηγορείσαι με την σκέψη πως οποιοσδήποτε άλλος στην θέση σου δεν θα την είχε γλιτώσει τόσο φθηνά με μονάχα κρούσματα ελαφριάς μορφής παράνοιας. Και περηφανεύεσαι. Τινάζεις τα φρύδια σου. Χαμογελάς στο είδωλό σου στον καθρέφτη. Συγκινήθηκες…http://athensdrama.blogspot.se/