ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είμαι εδώ και περισσότερο απο ένα χρόνο μόνη μου μετά απο σχέση δέκα χρόνων, τα τέσσερα τελευταία μέναμε σχεδον μαζί, και μετά απο ένα χωρισμό που μου ήρθε ουρανοκατέβατος. Ήτανε η πρώτη μου σχέση. Ήμουνα ένα χρόνο χάλια, πήγε πολύ πίσω η ζωή μου. Τώρα είμαι κάπως καλύτερα, αλλά αδυνατώ να κάνω άλλη σχέση στα 34. Νιώθω τελείως απογοητευμένη. Πραγματικά είχα πιστέψει, πως είναι ο άνθρωπός μου και θα είμαστε για πάντα μαζί. Ετσι μου έλεγε μέχρι που με χώρισε. Τώρα απλά νιώθω, πως δεν μπορώ να εμπιστευθώ ποτέ πια. Κάτι έχει σπάσει μέσα μου. Είναι απογοήτευση, αλλά και κυνισμός μαζί. Η αίσθηση, πως ο,τι και αν συμβεί απο εδώ και πέρα, ο,τι λόγια ακούσω, ό,τι υποσχέσεις και αν δοθούν, απλά θα είναι ψέματα. Λόγια της στιγμής, του έρωτα ίσως, αλλά τίποτα άλλο εκτός απο κενα, κούφια λόγια. Εχω σταματήσει να εμπιστεύομαι. Ήτανε δύσκολο απο παλιά, είμαι κλειστός άνθρωπος και γενικά δεν εμπιστεύομαι, ούτε ανοίγομαι εύκολα και τώρα τα πράγματα έγινα πολύ πολύ χειρότερα. Νιώθω, πως ήτανε η μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής μου, φοβερό στραπάτσο και τρομερή απογοήτευση.Γενικά είμαι και άνθρωπος χωρίς πολλές επαφές, φίλους, γνωριμίες κτλ. όχι τόσο απο ντροπαλότητα, αλλά γιατί δεν νιώθω τόσο αυτή την ανάγκη. Η σχέση μου κάλυπτε όλα αυτά τα χρόνια την ανάγκη αυτή. Της ανθρώπινης επαφής. Πιστευω, είναι κατόρθωμα που κατάφερα, όσο κατάφερα, να νιώσω κάπως καλύτερα μετά το χωρισμό χωρίς την στηριξη φίλων ή οικογένειας. Αλλά ήταν πολύ δύσκολο και ακόμα είναι. Νιώθω, πως δεν έχω το κουράγιο να ξεκινήσω τίποτα πια, δεν θέλω να πληγωθώ ξανά, γιατί ήτανε παρα πολυ δύσκολος ο τελευταίος χρόνος για εμένα. Επίσης νιώθω, πως μια αλλη σχέση δεν θα έχει νοημα ούτως ή αλλως. Κανεις δεν μπορεί να σου δώσει εγγυήσεις και δεν πιστευω, πως θα αντέξω να ξαναπεράσω άλλο έναν χωρισμό. Φοβάμαι να κάνω νέα σχέση. Επιπλεον νιώθω, πως δε θα μπω ποτέ σε μια άλλη σχέση με καλές προθέσεις, με εμπιστοσύνη, με ενθουσιασμό, όπως μπήκα σε αυτήν. Δεν ερωτεύομαι και εύκολα εως καθόλου. Βασικά πιστεύω, πως ούτε με τη σχέση μου υπήρξα ποτέ ερωτευμένη. Ένιωθα μεγάλη αγάπη, αλλά όχι έρωτα. Ξεκινήσαμε ως φίλοι και καταλήξαμε μαζί όχι απο δική μου πρωτοβουλία. Έχασα όχι μόνο τη σχέση μου, αλλά τον πιο κοντινό μου άνθρωπο. Τον πρώτο και μοναδικό άνθρωπο στον οποίο είχα ξεγυμνωσει την ψυχή μου. Νιώθω σαν μια άσπρη κόλλα χαρτί που κάποιος μουτζούρωσε και μετά τσαλάκωσε. Και επιπλέον δεν έχω ξεπεράσει ακόμα το χωρισμό, με την έννοια, πως κάπου μέσα μου ακόμα ελπίζω, αν και η επικοινωνία είναι πια πολύ σπάνια. Υπάρχει κανεις που να νιώθει το ίδιο ή να έχει περάσει το ίδιο; Το ξεπεράσατε; Πώς; Για οποιαδήποτε συμβουλή θα ήμουνα ευγνώμων.