ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακολουθεί μεγάλο κείμενο.Αν κάποιος δεν ενδιαφέρεται μπορεί να προχωρήσει.Καταρχήν καλησπέρα..Εδώ και κάποιο διάστημα τριγυρνάει μια ιδέα στο μυαλό μου που θα την χαρακτήριζα ως ρίσκο..είμαι πραγματικά μπερδεμένη και δεν ξέρω τι να κάνω..Θα ήθελα,αν κάποιος μπορεί και θέλει,να μου δώσει μια συμβουλή ώστε είτε να πάρω θάρρος και να προχωρήσω,είτε να μην κάνω τίποτα..θα πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή.Είμαι λοιπόν 17 ετών και πηγαίνω δευτέρα λυκείου.Είμαι επίσης bisexual.Στα 14 μου είχα μπλέξει με μια κοπέλα,με την οποία ήμουν τρελά ερωτευμένη.Είχαμε φάει τρελό κόλλημα και οι δύο.Αυτή είναι 2 χρόνια μεγαλύτερη από εμένα.Περνάγαμε τις μέρες μας πολύ ωραία,υπήρχε πάθος και συναίσθημα και δεν σας κρύβω πως παρά το γεγονός ότι ήμουν μικρή,ένιωθα έτοιμη να κάνω πολλά πράγματα μαζί της,σεξουαλικού περιεχομένου,καθώς την εμπιστευόμουν απόλυτα και ένιωθα μαζί της ασφάλεια και σιγουριά.Τέλος πάντων,μετά από αρκετές μέρες οι γονείς μας ανακάλυψαν την σχέση μας.Εμένα με χτύπησαν πολύ και με αντιμετώπισαν σαν σκουπίδι λόγω των προτιμήσεών μου.Με πήγαν μάλιστα και σε ψυχολόγο,για να "γιατρευτώ".Την κοπέλα το ίδιο.Έγιναν απόπειρες στη συνέχεια,και από μέρους μου και από μέρους της για επανασύνδεση,μα όλες πήγαν χαμένες γιατί οι γονείς μας,μας εμπόδιζαν.Η μάνα της κοπέλας μάλιστα με απείλησε πως αν ενοχλήσω ποτέ ξανά την κόρη της,θα ανακοινώσει σε όλη την πόλη πως είμαι "ανώμαλη" και θα με σπάσει στο ξύλο.Μένω σε επαρχία,οπότε αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα γινόμουν πολύ ξεφτίλα.Επιπλέον,η μάνα της ήθελε να την αρραβωνιάσει μόλις πάει 18(το δήλωνε με περηφάνια σε όλη την πόλη!),οπότε αν ο wannabe αρραβωνιαστικός μάθαινε για εμάς,θα την παράταγε.Εδώ και 3 περίπου χρόνια λοιπόν έχουν σταματήσει οι επαφές μας,η μια βλέπει την άλλη και αλλάζει δρόμο.Στο σήμερα τώρα.Οι γονείς μου έχουν αποδεχτεί πλήρως την σεξουαλικότητά μου.Είναι μαζί μου,με υποστηρίζουν και μου ζήτησαν συγνώμη για τα λάθη τους.Άργησαν,μα κατάλαβαν πως είμαι αυτή που είμαι και δεν μπορώ να αλλάξω,και πως είμαι πάνω από όλα το παιδί τους,το οποίο αγαπάνε με όλη τους τη καρδιά.Ο χρόνος πέρασε και τα πράγματα έχουν φτιάξει για την οικογένειά μου.Όσον αφορά την κοπέλα,αυτή έχει πλέον ενηλικιωθεί.Δεν αρραβωνιάστηκε,βέβαια.Αντί όμως να ανεξαρτητοποιηθεί,να φύγει για σπουδές ή να μείνει στο δικό της σπίτι,δουλεύει καθημερινά στο μαγαζί των γονιών της,χωρίς να πληρώνεται κανονικά και χωρίς ρεπό,από τις 4 μέχρι τις 12 και ίσως πιο αργά το βράδυ.Εξαρτιέται δηλαδή πλήρως από την οικογένειά της.Δεν έχει προσωπική ζωή και είναι το υποχείριο της μαμάς.Αν αναρωτιέστε που τα ξέρω όλα αυτά,μπορώ να πω πως έχω πολύ έμπιστες πηγές.Καταπιέζει τη σεξουαλικότητά της και παριστάνει τη στρειτ,για να μην ντροπιαστεί τάχα.Δεν βγαίνει έξω,δεν διασκεδάζει.Είναι καθημερινά σπίτι-μαγαζί-σπίτι.Το δικό μου δίλημμα.Την συγκεκριμένη κοπέλα δεν την ξέχασα ποτέ.Επίσης,δεν μπορώ να είμαι άλλο μόνη μου.Θέλω συντροφιά,και κυρίως γυναικεία συντροφιά,διότι σχέσεις με αγόρια είχα πολυάριθμες.Το κορίτσι αυτό ήταν το μόνο στη ζωή μου,με εξαίρεση κάτι παροδικό που έγινε το καλοκαίρι και έληξε λόγω απόστασης,και μερικές χαζές εμπειρίες σε διακοπές.Θέλω πολύ να πάω να μιλήσω μαζί της,να της πω αυτά που αισθάνομαι και ας φάω άκυρο.Το σκέφτομαι πολύ έντονα τελευταία και μου λείπουν τα πάντα επάνω της.Το θέμα είναι το εξής όμως...Καθώς αυτή δεν έχει πλέον ανεξαρτητοποιηθεί,είναι το σκυλάκι των γονιών της και έχει φάει μεγάλη πλύση εγκεφάλου από τους γονείς της όσον αφορά την ομοφυλοφιλία,αξίζει το ρίσκο;Να της μιλήσω;Αν πει στην μάνα της πως την ενόχλησα,δεν θα τη γλιτώσω τη ξεφτίλα...Περίμενα να βρω ευκαιρία να της πως ο,τι νιώθω μόλις θα πήγαινε 18,γιατί νόμιζα πως πλέον θα ρύθμιζε η ίδια τη ζωή της και όχι οι γονείς της.Δεν έχει αλλάξει τίποτα όμως.Έχει παραμείνει στην ίδια θέση όπου βρίσκονταν και παλιά.Αν ήταν ανεξάρτητη και συνειδητοποιημένη δεν θα έκανα αυτή την εξομολόγηση,θα της είχα μιλήσει προ πολλού.Δεν ξέρω όμως αν αξίζει.Όταν την βλέπω έχω έντονη την παρόρμηση να της πω ότι θέλω να μιλήσουμε,μα οι φίλες μου με κρατάνε και μου λένε πως δεν πρέπει να το κάνω γιατί είναι ρίσκο κλπ...Δεν ξέρω τι να κάνω,ψυχολογικά δεν είμαι και πολύ καλά και νιώθω μόνη.Δεν με καλύπτουν άλλες σχέσεις,και γι'αυτό τις έχω σταματήσει.Μην μου πείτε πως είμαι μικρή ακόμα και τα σχετικά,νομίζω πως όλοι έχετε ερωτευτεί σφόδρα και μετά από χωρισμό είστε στα πατώματα για μήνες ή και χρόνια.Πόσο μάλλον εγώ,που δεν χώρισα μαζί της από κοινή απόφαση,μα από εξαναγκασμό των γονιών μας.Που αναγκάστηκα να καταπιέσω αυτό που είμαι,μα χωρίς αποτέλεσμα. Πλέον είμαι συνειδητοποιημένη.Ξέρω τι είμαι και τι θέλω.Δεν περνάω φάση,όπως πίστευα.Μα δεν γνωρίζω αν αξίζει να ρισκάρω.Να περιμένω δύο χρόνια ώστε να φύγω από την πόλη μου και να μην κάνω κάτι με τη κοπέλα αυτή(γιατί άλλες στην επαρχία δεν μπορώ να βρω) ή να πάρω το ρίσκο και να βάλω σε κίνδυνο την γαλήνη και τη δική μου,αλλά και της οικογένειάς μου;Ουφ..τα είπα και ξαλάφρωσα...Συγνώμη και πάλι για το τεράστιο κείμενο,απλά είμαι πολύ μπερδεμένη όσον αφορά το θέμα αυτό...Αν κάποιος θέλει,ας μου δώσει κάποια συμβουλή..Ευχαριστώ για το χρόνο σας...