ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μόλις βρήκα αυτή την σελίδα των εξομολογήσεων και αισθάνομαι ότι αξίζει να μοιραστώ την ιστορία μου, από την εποχή που σπούδασα στο πανεπιστήμιο του Κεντάκι. Επειδή από τα εφηβικά μου χρόνια ασχολήθηκα με τον χορό, συνέχισα και κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Έφτασα μάλιστα σε σημείο να γίνω από τα βασικά μέλη της ομάδας χορού της αδελφότητας μου, με την οποία κατά διαστήματα συμμετείχαμε και ως μαζορέτες σε αγώνες μπάσκετ του πανεπιστημίου.Ένα βράδυ όπου είχαμε συγκεντρωθεί σε τοπικό μαγαζί της περιοχής για να γιορτάσουμε το πτυχίο μιας κοπέλας η οποία ήταν από τα παλαιότερα μέλη της αδελφότητας και θα επέστρεφε στην χώρα της, στο διπλανό χώρο συνέβαινε μια συγκέντρωση παικτών μπέιζμπολ όπου γιορτάζανε κάποια νίκη σε αγώνα. Ανάμεσά τους βρισκόταν ένα ιδιαίτερα ογκώδες και ψηλό αγόρι, αφροαμερικάνος, με πανέμορφο πρόσωπο και ένα πλατύ, ανοιχτόκαρδο χαμόγελο. Είχα μείνει να τον κοιτάζω παρόλο που όσο καιρό ζούσα εκεί δεν με είχε γοητεύσει κάποιος διαφορετικής εθνικότητας. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση το γέλιο που σκορπούσε και η καλοσύνη που έβγαζε το βλέμμα του. Προφανώς σε κάποια στιγμή συναντήθηκαν τα βλέμματα μας και εκεί συνήλθα, πήρα τα μάτια μου αμέσως από πάνω του και δεν τόλμησα να τον κοιτάξω ξανά. Μέχρι που μια φίλη μου μου είπε στο αυτί ότι ''εκείνος με κοιτούσε συνεχώς''. Τον κοίταξα και μου χαμογέλασε. Μια συμφοιτήτρια μου που μας είδε μου είπε ''μα είναι μαύρος''. Τότε της απάντησα ήρεμα πως αυτό δεν τον έκανε λιγότερο άνθρωπο και ότι είναι πολύ λυπηρό να σκέφτεται τόσο ρατσιστικά. Κούνησε το κεφάλι της και δεν μου είπε τίποτα.Ήθελα τόσο πολύ να τον γνωρίσω, να του μιλήσω...Δεν με ενδιέφερε τίποτα, ήταν σαν μια παράξενη δύναμη να με τραβούσε κοντά του...όμως δεν ήξερα το πως, ντρεπόμουν πολύ φυσικά να τον πλησιάσω πρώτη και πόσο μάλλον ανάμεσα σε μια παρέα από τεράστιους τύπους του μπέιζμπολ. Ο ίδιος εξακολούθησε να με κοιτάζει αλλά η παρέα του τον κρατούσε συνεχώς απασχολημένο...Κι έτσι πέρασε η ώρα και σηκωθήκαμε με την παρέα μου να φύγουμε...Ένιωθα λυπημένη. Βγήκαμε από το μαγαζί και θεώρησα ότι όλο το στόρι είχε λήξει πριν καν ξεκινήσει... Τριγύριζε στο νου μου μέρες...τον ονειρεύτηκα αρκετές φορές όμως ένιωθα ότι έπρεπε να τον βγάλω από το μυαλό μου γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να τον δω πάλι...ποιος ξέρει αν ήταν στην πόλη, αν ζούσε εκεί, αν είχε φύγει...ρώτησα κάποιους συμφοιτητές για τις τοπικές ομάδες μπέιζμπολ μα δεν πήρα τις απαντήσεις που ήθελα...Κάποιο απόγευμα η αρχηγός της ομάδας χορού μου ζήτησε να την αντικαταστήσω σε μια συνάντηση φορέων για αθλητικές δραστηριότητες που θα λάμβαναν χώρα στην πόλη του Κεντάκι. Από το πανεπιστήμιο μας είχε αναλάβει η ομάδα μας την εκπροσώπηση. Έφτασα εκεί και καθώς προχωρούσα στο διάδρομο, ανοίγει μια πόρτα και βγαίνει εκείνος... Μείναμε και οι δύο να κοιταζόμαστε καταμεσής του κτιρίου. Με πλησίασε ήρεμα και μου χαμογέλασε με εκείνο το υπέροχο χαμόγελό του. Συστηθήκαμε. Και πιάσαμε την κουβέντα. Είχε τόσο χιούμορ...δεν το πίστευε ούτε ο ίδιος πως συναντηθήκαμε. Μου είπε ότι είχε ρωτήσει το μισό Κεντάκι στην προσπάθεια του να με βρει...ήθελε να με βρει... και εκείνος! Σε μια στιγμή έμεινε αμίλητος...και τον ρώτησα αν ολα είναι εντάξει...Μου είπε πως όλα θα ήταν πολύ καλύτερα αν δεχόμουν να βγούμε για φαγητό μαζί αύριο το βράδυ. Και πως ο ίδιος το ήθελε πολύ. Δεν ξέρω...μου έβγαζε μια τόσο όμορφη αύρα και ειλικρίνεια που δέχθηκα χωρίς να το σκεφτώ...Δεν έδειχνε εξάλλου άτομο που ήθελε απλώς να την πέσει σε κάποια... ίσα ίσα είχε πολύ όμορφο και ευγενικό τρόπο.Και το επόμενο βράδυ έφτασε...και βγήκαμε...και πέρασα υπέροχα, γελώντας και μιλώντας για τις ζωές μας...ήμασταν τόσο διαφορετικοί οπτικά, μα τόσο ίδιοι μέσα μας... με την ίδια αγάπη για τη ζωή, για τις αξίες, για το τι θεωρούσαμε όμορφο...Στο δεύτερο ραντεβού μας πήγαμε σε λούνα παρκ...και διασκεδάσαμε σαν παιδιά. Ανεμελιά στο φουλ...και ο έρωτας είχε ήδη ανθίσει...πριν κατέβω από το αμάξι του...ήρθε το φιλί με γεύση candy floss... ένα φιλί που μου είχε παραλύσει την ύπαρξη...Ακολούθησε μια συγκλονιστικά όμορφη σχέση, η οποία κρατά 5 χρόνια... υπήρξε ένας απίστευτα στοργικός και ερωτικός σύντροφος, και παρά τις όποιες αντιδράσεις ορισμένων ρατσιστών που φρόντιζαν να μας κοιτούν με μισό μάτι, παραμέναμε ερωτευμένοι και δεμένοι. Μάλιστα ο ίδιος λατρεύει την Ελλάδα και έχει ξεκινήσει να μαθαίνει και ελληνικά για να μπορεί να μου μιλάει.Πριν 2 μήνες ήρθα στην Ελλάδα λόγω ενός σοβαρού προβλήματος υγείας στο οικογενειακό μου περιβάλλον. Έπρεπε να είμαι εδώ και δεδομένου ότι εργάζομαι μέσω Η/Υ το δρομολόγησα άμεσα για το άτομο που με χρειάζεται εδώ για υποστήριξη. Όμως...εκείνος έμεινε πίσω, η δουλειά του είναι εκεί...Πριν μισό χρόνο μου είχε κάνει πρόταση γάμου...να ζήσουμε μαζί στην Αμερική... και μου είπε να μην του απαντήσω αμέσως αλλά να το σκεφτώ καλά...Θέλω τόσο πολύ να του πω ναι μόλις επιστρέψω... όμως το περιβάλλον μου εδώ δεν ξέρει για αυτή τη σχέση ακόμη και οι γονείς μου ζητούν να σκεφτώ το να γυρίσω μόνιμα Ελλάδα, να βρω εναν Έλληνα, κλπ...Αν τους πω ότι θέλω να παντρευτώ έναν άνθρωπο διαφορετικής εθνικότητας και χρώματος θα φρικάρουν, πόσο μάλλον ότι θέλω να ζήσω Αμερική μόνιμα...Υπάρχει άραγε κάποιος ήπιος τρόπος να τους το πω;