ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν από πάντα κλειστός άνθρωπος. Προσπαθούσα να ανοιχθώ σε κάποια στιγμή γύρω στα 21 μου. Έξοδοι, παρέες, γέλια, πλάκες... Από μικρή ένα από τα ελαττωματά μου ήταν ότι υπερανέλυα τα πάντα. Προσπαθησα να ξεπεράσω αυτή μου τη συνήθεια, να υπερβώ τον χαρακτήρα μου. Το έκανα. Δεν κράτησε για πολύ όμως. Ήρθε η στιγμή που τους σουταρα όλους από τη ζωή μου. Γιατί σκεφτόμουν πως δεν μου φέρθηκαν καλά. Παράδειγμα: Βγαίναμε από ένα νυχτερινό μαγαζί. Είμασταν παρέα 6 ατόμων, λίγο έως πολλοί στο ίδιο επίπεδο "φιλίας"-γνωριμίας. Αυτός που οδηγούσε πήρε τους 5 και εμένα με άφησαν να πάρω ταξί. Ενώ έμενα πολύ κοντά με τα άλλα 2 παιδιά. "Δεν χωράμε" μου είπε. Και έφυγαν. Ένα παράδειγμα αναφέρω τώρα, επειδή το επανέφερα στη μνήμη μου πρόσφατα που σκεφτόμουν τις μ*λ*κ**ς που έχω κάνει.Το προσπέρασα και συνέχισα να κάνω παρέα μαζί τους. Μέχρι που βρήκα κάποιον. Ορκιστήκαμε αιώνια αγάπη... Τότε αποκόπηκα από τους ήδη υπάρχοντες. Στο διάστημα αυτό πέρασαν από τη ζωή μου αξιόλογα άτομα. Έτσι φαινόταν στην αρχή τουλάχιστον. Επειδή λοιπόν έπεσα με τα μούτρα στη σχέση, όπως και αυτός, εγώ δεν έδωσα την ευκαιρία στους ανθρώπους αυτούς να κάνουμε παρέα και ίσως να προέκυπτε φιλία. Φυσικά χωρίσαμε. Ήμουν μικρή, δεν ήξερα πως οι όρκοι δεν κρατάνε για πολύ.Με τρώει η μοναξιά. Τώρα που είμαι άνεργη, ξεκρέμαστη, χωρίς κύκλο. Ό,τι ευκαιρίες είχα παλιά, που ήμουν σε σχολές, που δούλευα, τις πέταξα στα σκουπίδια.Σκέφτομαι τώρα, 5 χρόνια μετά, υπάρχει ελπίδα να τους προσεγγίσω; Φοβάμαι πως όχι. Γιατί οι άλλοι δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες με εμένα, έχουν τους φίλους, τους γνωστούς τους.