ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 24 και φέτος νομίζω ότι συνειδητοποίησα τι θέλω να κάνω με την ζωή μου. Θέλω να κάνω παιδιά και να τα μεγαλώσω χωρίς παράλληλα να δουλεύω. Θέλω να ξυπνάω πρωί πρωί, να φτιάχνω πρωινό για όλους, να έχω έναν κήπο που θα καλλιεργώ λαχανικά, να μαγειρεύω , να κάνω τις δουλείες του σπιτιού ,να διαβάζω τα παιδια΄μου για το σχολείο, να παίζω μαζί τους, να τα πηγαίνω βόλτες και γενικά να είμαι παρόν. Επίσης θέλω πολύ να είμαι καλή σύντροφος και να κάνω τον άντρα μου όσο πιο χαρούμενο μπορώ με τις πράξεις μου κάθε μέρα. Φυσικά όλα αυτά σημαίνουν ότι είμαι τεμπέλα, ανίκανη να βγάλώ δικά μου χρήματα, gold digger και θέλω να γυρίσουμε στην δεκαετία του 50'. Όχι... Αλλά και αυτά να μην ισχύουν είμαι χαζή γιατί δεν πρέπει να εμπιστεύομαστε κανέναν τόσο ώστε να εξαρτώμαστε οικονομικά από αυτόν. Και πάλι όχι. Πρώτον αν δεν εμπιστεύεσαι τον άλλον με την ζωή σου, απλά μην τον παντρευτείς γιατί δεν έχει κανένα νόημα. Δεύτερον όλοι εξαρτώμαστε από κάποιον. Τι διαφορά έχει αν εξαρτώμαι από έναν άντρα η από έναν εργοδότη; Επίσης ακόμα και επικίνδυνη σε εισαγωγικά να είναι αυτή η επιλογή, τι νόημα έχει η ζωή αν δεν κάνουμε αυτό που θέλουμε από φόβο; Κανένα. Προς το παρόν, κάνω ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που περιέγραψα. Χτίζω την καριέρα μου και θα συνεχίσω μέχρι να αποκτήσω παιδιά εκτός και αν ο μισθός του μελλοντικού συζύγου μου δεν επαρκεί που τότε θα συνεχίσω γενικότερα. Αν κάτι πάει στραβά που δεν νομίζω να πάει γιατί διαλέγω τις σχέσεις μου με το γάντι και πριν παντρευτώ θα έχω περάσει τον άλλον από χίλια κόσκινα θα έχω αρκετά εφόδια για να αυτοσυντήρηθω, που ήδη έχω. Δεν έχω μοιραστεί με κανέναν αυτές τις επιθυμίες μου. Οι γονείς μου περιμένουν ότι θα γίνω λαμπρή γυναίκα καριέρας και οι φίλες μου ακόμα και να τους το έλεγα δεν νομίζω να με κατάλαβαιναν. Θα πουν ότι χαράμισα την δυναμική που είχα. Αυτά από μένα.