ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νομιζω πως τον τελευταιο καιρο εχω φτασει σε μια πολυ θλιβερη συνειδητοποιηση.Ο φοβος του να μεινει κανεις μονος εχει κατακλεισει τους παντες, με αποτελεσμα να συμβιβαζονται με τον "ασυμβιβαστο".Επιδιδονται σε επιδερμικες σχεσεις, αναζητουν την ποσοτητα μα οχι και την ποιοτητα και στο τελος μενουν με την απογοητευση στο πιατο. Φιλοι και γνωστοι αναζητουν απεγνωσμενα την συντροφικοτητα διχως να θετουν καποια στανταρτς μονο και μονο να νοιωθουν οτι ανηκουν καπου.Αυτο που δεν μπορω να καταλαβουν ειναι οτι το να ειναι κανεις μονος δεν σημαινει απαραιτητα και οτι βρισκεται σε μοναξια.Σημαινει πως αναγνωριζεις την αξια σου και δεν θελεις να αναλωσεις τον εαυτο σου και πολυ περισσοτερα τα συναισθηματα σου σε κατι ευκαιριακο ή επιπολαιο ή το οτι θες να ασχοληθεις με τον εαυτο σου, να επανοπροσδιορισεις καποια πραγματα, να βρεις τον πραγματικο σου εαυτο και να τον αγαπησεις. Μα οι περισσοτεροι απο εμας περιμενουμε να μας αγαπησει καποιος αλλος για να μας αγαπησουμε και εμεις.Περιμενουμε απο καποιον αλλο να μας πει οτι αξιζουμε για να αναγνωρισουμε την αξια μας.