ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσο είναι τώρα; Δυο μήνες; Μήπως κοντεύουν τρεις; Τόσο καιρό έχω να σ' ακούσω. Να σε δω, λίγο παραπάνω. Δεν τρέχει κάστανο. Έχει υπάρξει και μεγαλύτερο διάστημα. Κατά πολύ. Είμαι πάλι σ' αυτή τη φάση. Αυτή την καλή. Έχω βρει ένα κάποιο ρυθμό. Βγαίνω, όταν με σηκώνει, γουστάρω, ψιλοφλερτάρω. Ξέρεις τώρα, κυρίως με τα μάτια. Το μπίρι-μπίρι, δεν το είχα ποτέ. Εσύ μου έλεγες, άλλωστε, ότι τα μάτια μου είναι πολύ "κάτι". Δεν το καλούπωνες. Γούσταρες το μυστήριο.Είμαι καλά που λες. Μάλλον θα είσαι κι εσύ. Μακάρι να είσαι κι εσύ. Δεν με είχες ποτέ για τύπο που θα σου το ευχόταν αυτό εύκολα, έτσι δεν είναι; Παρόλο που πάντα έβλεπες λίγο πιο βαθιά μέσα μου από οποιονδήποτε άλλον-η. Ακόμα και οταν όλα τελείωσαν και όσος καιρός και αν πέρασε. Λες και ήξερες. Έστελνες: "Είσαι καλά;", γιατί ήξερες πότε τύχαινε κάτι και δεν ήμουν. Πάντα ήξερες. Δεν ξέρω πως το έκανες. Εγώ μία-δυο φορές που το αποτόλμησα, δεν έπεσα μέσα. Εσύ εκεί. Bullseye.Τώρα όμως διανύω τη φάση που είμαι καλά. Μάλλον το ξέρεις και αυτό όμως. Δε νομίζεις ότι με είδες στο μετρό, δε σε πιάνει ταραχή, δε σε πιάνει αυτό το, από το πουθενά, άγχος ότι κάτι δεν πάει καλά. Ξέρεις. Μάλλον θα είσαι κι εσύ καλά. Μακάρι να είσαι κι εσύ καλά...