ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 38 χρονων....και μέχρι τον Σεπτέμβριο εργαζόμουν στην ιδανική για μένα δουλειά που πίστευα οτι αν όλα πήγαιναν καλά θα εφευγα απο εκεί με σύνταξη (λέμε τώρα!). Ως αποτέλεσμα όμως της κρίσης ήμουνα ανάμεσα σε αυτούς που απολύθηκαν. Μου κόστισε πάρα πολύ...Μέσα σε λίγες μέρες βίωσα παραλληλα συναισθήματα στον μέγιστο βαθμό...λύπη, άγχος, οργή, θλίψη, ανασφάλεια, στεναχώρια...Ακόμα τα νιώθω αλλά σαν να έχω συνηθίσει να ζω μαζί τους πλεον. Μετά απο πολύ σκέψη έχω αποφασίσει να φύγω στην Αγγλία για αναζήτηση δουλειάς. Αυτή μου η απόφαση εν μέρει μου φαίνεται και η πιο λογική για την δεδομένη εργασιακή κατάσταση στην Ελλάδα. Αγαπώ πολύ την χώρα μου και δεν θέλω να φύγω αλλά απο την άλλη θέλω να εργαστώ! Έχω ζήσει στο παρελθόν στην Αγγλία για 7 χρόνια για σπουδές και δουλειά και ξέρω τι να περιμένω οπότε δεν τίθεται θέμα προσαρμογής. Παιδιά, σκυλιά και άλλες υποχρεώσεις δεν έχω.Γιατί όμως η σκέψη να αφήσω τους γονείς μου (οι οποίοι είναι στα 70 τους) με σκοτώνει και με γεμίζει ενοχές γιατί τώρα είναι η ώρα που εκείνοι θα με χρειάζονται περισσότερο από ποτέ και εγώ τους αφήνω εδώ μόνους? Πολλές φορές το βράδυ με αυτές μόνο τις σκέψεις κλαίω πριν κοιμηθώ και με πιάνει μια τεράστια φοβία..Τι να κάνω? Να μείνω εδώ και να βρω μια οποιαδήποτε δουλειά (αρκεί να καλύπτω τα έξοδα μου) και να νιώθω καλύτερα ότι έμεινα εδώ για να είμαι κοντά στους γονείς μου για τις δύσκολες στιγμές όταν αυτές έρθουν ή να φύγω, μόνη, για μια νέα αρχή τουλάχιστον με την ελπίδα ότι θα ξαναεργαστώ στον τομέα που θέλω και τόσο με γεμίζει? Η μετανάστευση και η πιθανή προοπτική εύρεσης εργασίας στον τομέα που θέλω είναι αρκετοί λόγοι για να 'προδώσω' τους γονείς μου? Εκείνοι έχουν κάνει και κάνουν τα πάντα για μένα... Είμαι 38 χρονών γαιδούρα και ώρες ώρες νιώθω σαν ενα μικρό κοριτσάκι...Χρόνια πολλά εύχομαι σε όλους με υγεία, θετική σκέψη (να τα ακούω εγω αυτα) και αλλαγές προς το καλύτερο...