ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

."Σου γράφω παλι απο αναγκη.."θυμασαι ποσα βραδυα περναγαμε στελνοντας μηνυματα ο ενας στον αλλον..γεμιζε η νυχτα γραμμες,αραδες,λεξεις που κινουσανε βουνα,κλαιγανε οι τοιχοι απο ποθο και αγωνια...."η ωρα πεντε το πρωι"...ξυπνησα απο ενα ονειρο,ηταν ο γαμος σου,ενα σκηνικο απιστευτου γλεντιου,ενας κοσμος αλλοπροσαλος,κατι σαν καλοκαιρινο βραδυ στην Ναουσα,σε ενα σπιτι με απειρες πορτες και ταρατσουλες,να μυριζουν τα ποτα τα λουλουδια,τα φαγητα....να μην σταματαω να ψαχνω για την εικονα σου την ασπροφορεμενη,να μιλαω με φιλους,να γελαω ,να τραγουδαω και να χορευω..και να σε ψαχνω μεσα στον κοσμο..."το μονο πραγμα που'χει μεινει,ορθιο στον κοσμο εισαι εσυ..."μεχρι και αυτοκινητι-βανακι ειχα φερει για το ταξιδι του μελιτος,ενας θεος ξερει απο που το ειχα δανειστει με υποσχεση να το γυρισω συντομα,και να'μαι τωρα να ανεβοκατεβαινω σκαλες και οροφους,μεσα σε παιδακια που χοροπηδαγανε σαν τρελλα απο χαρα,και μεθυσμενους απο κεφι και ποτο μεγαλους να χαμογελανε ή να κλαινε απο αγαπη για σενα.."στον τοιχο καποια Μονα Λιζα, σε φερνει ακομα πιο κοντα"....η χαρα μου ηταν απιστευτη,ενοιωθα το στηθος μου να φουσκωνει απο αερα,οπως οταν ειναι καποιος στα συννεφα και πεταει,και ολο να μιλαω με κοσμο,να αφουγραζομαι τα σχολια,την μουσικη,το πανυγηρι που ειχε στηθει ,ενας γαλαξιας ανθρωπων με Ηλιο και κεντρο του εσενα...."τι να τις κανω τις τιμες τους,τα λογια τα θεατρικα"παραξενο,ειχα την αισθηση οτι μου ξεφευγες,οτι οποτε εμπαινα στον χωρο που εισαι ,εκλεινε η πορτα και χανοσουνα στον κοσμο,και ολο να ρωταω που σε εχουνε κρυμμενη,και ολο να τρεχω πισω απο κλειστα δωματια,και σκαλες ατελειωτες να σε προλαβω,να σου πω,τι να ηθελα να σου πω αραγε..."μες στην οθονη του μυαλου μου,χαμενα ειδωλα ,νεκρα"...καποια στιγμη καταφερα να φτασω στην ταρατσα,το γλεντι ειχε κορυφωθει και ολοι χορευανε,ο χωρος ητανε στολισμενος με λευκα και λουλακι μαξιλαρια στα πετροχτιστα καναπεδακια που ηταν ενα γυρω..εκατσα κουρασμενος,δεν ενοιωθα απογοητευμενος.Ρωταω καποιον που να σε βρω,μου χαμογελαει,ηταν ο πατερας σου στο ονειρο,με τοπικη νησιωτικη φορεσια,ενα αγαθος και περηφανος ανθρωπος που τα ματια του γεμιζανε τα δικα μου ματια."κατσε" μου γνεφει....κοιταζω απο κατω,και περα στην γωνια το βανακι που ειχε προσαρμοσμενη στην κορνα μουσικη απο τον γαμο,με σενα μεσα,εστριβε για το ταξιδι..."δεν την προλαβες"μου κανει μειδιαζοντας,με καθαρο ,ηρεμο υφος..Ειχε ξημερωσει,το γαλαζιο του ουρανου μπερδευοταν με το μαυρο της νυχτας που μας χαιρεταγε..αναστεναξα..."σε ποσες μερες αραγε να χρειαζονται το βανακι" σκεφτηκα...Συνειδητοποιησα οτι σε εχασα,ο γαμπρος σε πηρε και εφυγες,δεν λυπομουνα,ενοιωθα ομως παραξενα"μα ολοκληρη νυχτα και να μην την δω,μην την προλαβω" ειπα στον γεροντα..."να σου βαλω μια ρακη"με ρωτησε χαμογελωντας...."Να μ'αγαπας...οσο μπορεις να μ'αγαπας"τελειωσε το ονειρο,ξυπνησα και εμεινα να σκεφτομαι..Εξω ξημερωνει,και σαν αλλο τραγουδι,τα λογια μενουν ιδια....αν και τελειωνει αυτο το γραμμα/η αναγκη μου δεν σταματα/σαν το πουλι πανω στο συρμα/σαν τον αλητη που γυρνα.....Δεν ξερω αν θα αγαπησω ξανα,αλλα ξερω οτι δεν θα αγαπησω ξανα οσο αγαπησα,οσο αγαπω εσενα..και αυτο μου φτανει για δυο ζωες και απειρες αιωνιοτητες....να μ'αγαπας..οσο μπορεις να μ'αγαπας...Καλη σου μερα..να προσεχεις την Ι...σ'αγαπω..και αυτην την ωρα ακουγεται τοσο τραγικο και τοσο μακρυα για να σ'αγγιξει που σχεδον με σκοτωνει.... .....Θελω να'ρθεις και να μ'αναψεις/το παραμυθι να μου πεις/σαν μανα γη να μ'αγκαλιασεις/σαν αγιο φως να ξαναμπεις....... http://www.youtube.com/watch?v=0e5aS-B0oxI