ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από τοτε που άρχισα να έχω συναίσθηση του εαυτού μου, σας πάω παρα πολύ πίσω, θυμάμαι να τρώω πάντα απόρριψη εξαιτίας κάποιων ατυχων συγκυρίων. Μεγαλώνοντας μου καλλιεργηθηκε η ιδέα "Είσαι μια χαρά άτομο αλλά όλοι σε απορρίπτουν και θα συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο". Δεν γνώρισα ποτέ μου κάτι το διαφορετικό για να πιστέψω το αντίθετο και για αυτο απαιτείται τεράστιο σθένος και προσπάθεια από μέρους μου, να μην λειτουργήσει αυτή η ιδέα που κουβαλάω σαν αυτοεκλπηρουμενη προφητεία. Να μην βλέπω απόρριψη εκεί που δεν υπάρχει, να μην κάνω πράξεις επιζήτωντας την επιβεβαίωση, να μην μενω σε καταστάσεις που με ταπεινωνουν, φοβούμενη πώς δεν θα βρω κάτι καλύτερο ή ακόμα χειρότερα πιστεύοντας και ασυνείδητα επιζήτωντας τέτοιες συμπεριφορές, να μην αμφισβητω τις καλές προθέσεις των γύρω μου, να μην αγομαι και φέρομαι τόσο εύκολα, να μην διστάζω να πω την άποψή μου κλπ κλπ. Γενικά θέλει προσπάθεια να περιορίσεις τα δυσάρεστα αποτελέσματα μιας χαμηλής αυτοεκτιμησης που δυσκολεύεσαι να διορθώσεις. Θέλει προσπάθεια να αγαπήσεις τον εαυτό σου, να πιστέψεις πως αξίζεις και να ελπίζεις και πολλές φορές δεν τα καταφερνω. Ας πούμε απόψε αισθάνομαι σαν τον πιο αντιπαθητικο, βαρετό, άχρηστο, ανεραστο, αδέξιο, καταδικασμενο σε μόνιμη μοναξιά, άνθρωπο του κόσμου που κάνεις δεν πρόκειται ποτέ να αγαπήσει ή να ερωτευτει. Η λογική μου μου λέει πως αυτά δεν ισχύουν, αλλά η χαμηλή μου αυτοπεποιθηση επιμένει να με κάνει να νιώθω σκουπίδι. Θα ήθελα να βρω τρόπο να ξεπεράσω αυτές τις σκέψεις που κάνουν την ζωή μου δύσκολη ή απλά τα παιδικά μου χρόνια και ιδίως η εφηβεία μου να είχαν εξελιχτεί αλλιώς. Και εννοείται πως όλο αυτό μου δημιουργεί αισθήματα φόβου αδυναμίας και ανασφαλειας που συχνά με καταβάλουν. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση θεωρώ, ότι είναι σαν ένας μεγεθυντικός φακός που κάνει όλα τα μικρά να μοιάζουν τέρατα. Ωραία τα είπα κάπου...Τώρα θα ήθελα μια αγκαλίτσα. Αλλά δεν έχω. Δεν βαριέσαι ? Θα αγκαλιάστω μόνη μου...Περαστικά μικρό μου...