4.3.2020 | 01:56
Να μην με δουν να κλαίω στα δύσκολα...
Θελεις ολοψυχα να συναντήσεις κάποιους ανθρώπους που έχεις αγαπήσει και εκτιμάς, το περιμένεις πως και πως, σου δίνει κίνητρο, αλλά απ' την άλλη ,δεν θέλεις να σε δουν ένα " φάντασμα " αντί για εσένα. Ειδικά αν δεν έχεις κουράγιο ούτε τον εαυτό σου να αντικρίσεις στον καθρέφτη. Ξέρεις εκ των προτέρων ότι δεν θα είσαι καλή παρέα λόγω πολλων και σοβαρών προβλημάτων που σε γονάτισαν. Δεν θα γνωρισουν τον πραγματικό σου εαυτό, αλλά έναν άλλο άνθρωπο που τελικά ίσως τον βαρεθουν ή θα χαρακτηρίσουν καταθλιπτικό ενώ ήταν η χαρά της ζωής. Και στεναχωριεσαι και για αυτό, ότι ίσως παρεξηγηθεις αν δεν πας στην συνάντηση. Μερικοί άνθρωποι θα άρπαζαν την ευκαιρία για να συνομιλήσουν με κάποιον και να αισθανθούν καλύτερα,αδιαφοροντας αν θα γίνουν κουραστικοί, αλλά εγώ θα ντρέπομαι απίστευτα να με δουν στα χειρότερά μου και να κλαίω... Ουτε στο τηλέφωνο το έχω κάνει ποτέ. Δεν ξέρω γιατί εχω αυτήν την παραξενια και τελικά απομονώνομαι όταν περνάω δύσκολα. Ισως πηγάζει από το πώς μου φερόταν ο πατέρας μου σε αντίστοιχες περιπτώσεις... Ελπίζω να μην βιαστεί κάποιος να κακοχαρακτηρισει κάποιον οτι δεν θέλει την παρέα του, που δεν ισχύει, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σταυρό κουβαλάει ο άλλος στην ψυχή του , τι Γολγοθά περνάει . Καλό ξημέρωμα