14.8.2015 | 15:20
να παιρνει ανασα η ζωη εστω και για λιγο
έχουν αρχίσει και πληθαίνουν οι στιγμές που η θλίψη με αγκαλιάζει...πτυχιακή, σχολή, δουλειά, κοινωνική ζωή, ερωτική συντροφιά, άθληση, όλα μοιάζουν να μου κλέβουν το οξυγόνο...ασφυκτιώ στο σήμερα τρομαγμένος από το αύριο και το άγχος που μας επιβάλει πλέον η καθημερινότητα, και πλέον συνεχίζω να παλεύω για μια στάλα αέρα σε αυτό τον βάναυσο ζυγό που λέγεται ρουτίνα...υπομονή ζωή είναι, θα περάσει... Ν.Π.
