ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήταν καψούρα μεγάλη το παραδέχομαι..Απλά το τέλος δεν ήταν αυτό που περίμενα,τσακωμός μεγάλος!Είπε για μένα πράγματα που δεν τα πίστευα στ'αυτιά μου!Εγώ?Μούγκα! Ούτε καν με άφησε να μιλήσω...Έχει περάσει πάνω απο εξάμηνο,δεν έχουμε ξαναμιλήσει αλλά εγώ δεν λέω να τον ξεπεράσω..Σα να περιμένω ένα πράμα να γυρίσει μετανιωμένος και να μου ζητάει συγνώμη γονατιστός!(καλά,οκ,και ενα γειά σου,πως είσαι μου αρκεί,πραγματικά) Αλλά γιατί?Γιατί να μην μπορώ να προχωρίσω?Αυτός δεν πρόκειται ποτέ να μου ξαναμιλίσει,εγώ τι?θα κάθομαι σαν το πληγωμένο πουλί να κλαίγομαι?Γιατί έχουμε τόσο μεγάλη την ανάγκη για μια συγνώμη?Αν αυτή δεν έρθει ποτέ ,θα γινόμαστε άτομα που μισούν?που έχουν καταχωνιασμένα συναισθήματα οργής?που θα βλέπουμε τον άλλον και θα αλλάζουμε πεζοδρόμιο? Δεν μου αρέσουν τα μίση...