ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από μικρό παιδί δέχτηκα έντονο bullying. Ξεκίνησε από το δημοτικό και κράτησε μέχρι και όλο το λύκειο, συνεχόμενα, σε κάθε τάξη αυτό. Δεν μου άφησε κάποια κουσούρια ή ψυχολογικά, όμως πολύ δύσκολα "δένομαι" με ανθρώπους, πολύ δύσκολα εμπιστεύομαι αλλά όταν δω πως ο άλλος πραγματικά ενδιαφέρεται για μένα, κατεβάζω τις άμυνες και του ανοίγομαι. Π.χ αυτό για το bullying δεν με "κράτησε" πίσω στη ζωή, και σχέσεις έχω κάνει και γενικά δε δυσκολεύομαι να συζητήσω όταν χρειαστεί. Απλά με πνίγει το οτί εκείνα τα υπέροχα χρόνια της εφηβείας μου, δεν τα έζησα ποτέ και άργησα πολύ να ζήσω καταστάσεις, είμαι 27 ετών και νιώθω σαν 20άρης το πολύ, μακάρι να υπήρχε μία μηχανή του χρόνου να γυρίσω πίσω τότε με το μυαλό του τώρα, θα ήταν όλα διαφορετικά... κάθε φορά που βλέπω στο δρόμο παιδιά γυμνασίου-λυκείου που ξένοιαστα κάνουν πλάκες μεταξύ τους, αναρωτιέμαι αν γνωρίζουν πόσο τυχερά είναι που το ζούνε, ζούνε τη στιγμή, ζούνε όντας 15χρονα και 16χρονα με όλη αυτή την ονειροπόληση και έκρηξη ενέργειας που ποτέ δε θα νιώσουν ξανά, όσα χρόνια και αν περάσουν.. Τα ζηλεύω πολύ και ειλικρινά θα αντάλλαζα τα 7 τελευταία χρόνια με την δυνατότητα να ζήσω ξανά από 13 μέχρι 20, θα ήθελα τόσο πολύ να ξανά νιώσω ξένοιαστα για τη ζωή, χωρίς άγχη για ποια δουλειά θα κάνω, που θα την βρω, τι θα φέρει η ζωή, υποχρεώσεις, κτλπ.. Αυτά είχα να γράψω, ευχαριστώ προκαταβολικά που τα διαβάσατε, εύχομαι όσοι/ες είναι στην ηλικία αυτή να εκτιμούν το τώρα και να μη κάνουν το λάθος (όπως εγώ) να βιαστούν να μεγαλώσουν ή και να μην δίνουν αξία στο τώρα επειδή τους προβληματίζει κάτι επειδή θα το μετανιώσουν 10 χρόνια μετά..