ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιορτάζω σήμερα. Τέτοια μέρα συνήθως ήμουν σπίτι χτυπούσαν τα τηλέφωνα, θείες, ξαδέρφια, γιαγιάδες. Και πόσο το βαριόμουν !!! έλεγα πότε να περάσει κι αυτή η μέρα. Τώρα πια εδώ και καιρό ζω μακριά κι απ'ότι φαίνεται θα μείνω. Mετά το "βασανιστήριο" του ελληνικού Πανεπιστημίου μπήκα στο αεροπλάνο κι έτρεξα στο μεταπτυχιακό. Λες και με είχαν ελευθερώσει από τα κάτεργα ένιωσα, βρήκα τον εαυτό μου, μ'άρεσε να πηγαίνω στη σχολή, άνοιξαν οι ορίζοντες, γέμισαν αέρα τα πανιά...πώς το έλεγε ο Νίτσε? α ναι...ένιωσα ξαφνικά να γίνομαι αυτό που είμαι. Σήμερα όμως που είναι η γιορτή, μου φαίνεται περίεργα. Δεν υπάρχει άλλη Ελενίτσα σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων θαρρώ. Στην Ελλάδα θα βγαινα να φωνάξω τα χρόνια πολλά απ'το μπαλκόνι στην κυρα Λένη την γειτόνισσά μας. Άσε που εδώ έξω τα ονόματα δεν τα γιορτάζουν...άρα πού να τους εξηγώ? Κι είναι πάλι που στο σπίτι θα έπαιρνα τις πρώτες αγκαλιές και τα πρώτα φιλιά από τους δικούς μου ανθρώπους για καλημέρισμα. Πόσες φορές δεν τα βαλα στη ζυγαριά αυτά τα δυό? "Μακριά" ή "Κοντά","Παρούσα" ή "Απούσα"? Πώς μπορούμε και ζούμε μακριά από αυτούς που αγαπάμε? και κυρίως γιατί ? γιατί το μπορούμε? Ποιό είναι αυτό το αντιστάθμισμα που δύναται και γέρνει τη ζυγαριά? Όποιο κι αν είναι, είναι όμορφο κι εύχομαι σε κάθε άνθρωπο να μπορέσει να το βρει, έστω κι αν είναι "μακριά"!Να τις προσέχετε τις Ελενίτσες σας!Χρόνια Πολλά.