ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποτέ δεν ξέρεις πόσο ανάγκη την είχε απέναντι ο συνομιλητής σου. Είναι κάποιοι άνθρωποι που κάνουν μέρες ολόκληρες να μιλήσουν με άνθρωπο. Όχι επειδή το θέλουν, η επειδή είναι περίεργοι.Επειδή πληγώθηκαν τόσο από κάποιους άλλους, οι οποίοι ακούμπησαν πάνω στις τρυφερές καρδιές τους λέξεις όμοιες με πυρωμένο κάρβουνο. Επειδή ίσως χάσανε ξαφνικά κάποιον αγαπημένο τους.Ή επειδή εμπιστεύθηκαν κάποιον κι εκείνος πέταξε γυμνή την ψυχή τους στο δρόμο.Κι έτσι, από άμυνα, σιωπηλά και δίχως να ενοχλούν κανέναν, ζουν ανάμεσα μας και μετρούν την κάθε τους λέξη.Κι όταν ακούσουν μια καλημέρα με χαμόγελο, αγαλλιάζει η ψυχή τους σαν μικρού παιδιού.Κάποιοι από αυτούς μιλούν σιγά. Τόσο που ίσως οι γεμάτοι τσαμπουκά ή αλλιώς δυναμικοί (από πότε άραγε θεωρείται η θρασύτητα ''δυναμικότητα'' ήθελα να ξέρω) τους κοροιδεύουν γι' αυτό και τους λένε ''καλέ μίλα λίγο πιο δυνατά''.Δεν είναι ότι δεν μπορούν να μιλήσουν.Ξέρεις, η ψυχή τους κάποτε ούρλιαζε για μέρες. Τόσο που δεν μπορείς να φανταστείς.Είναι ότι ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ τους άλλους. Εσένα, εκείνον, όλους όσους τους κοιτούν δίχως να τους γνωρίζουν. Και πάντα θα φοβούνται, όσο κι αν παλεύουν αξιοπρεπώς να ζήσουν δίχως αυτός τους ο φόβος να τους εμποδίζει να βιώσουν εμπειρίες.Γι΄αυτό, την επόμενη φορά που θα δεις δίπλα σου έναν τέτοιον άνθρωπο, σκέψου καλά πριν σπαταλήσεις κάποια σου λέξη για να τον χαρακτηρίσεις βιαστικά. Εκείνος έχει μάθει να τις χαρίζει ευλαβικά και με όλη του την ύπαρξη....Κι εγώ ένας τέτοιος άνθρωπος είμαι. Κι αν δεν μιλώ πολύ, ξέρεις μόνο το όνομά μου. Όχι όμως την ιστορία μου.