ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χωρισα, εχει περασει καιρος, ενας μηνας περιπου , δεν σταματησαμε να μιλαμε τελειως, επικοινωνουσαμε απλα. Ειχαμε καιρο να μιλησουμε και τις τελευταιες μερες τον σκεφοτμουν πολυ ενιωθα χαλια γενικα εκλιαγα σε οποιο σημειο σταθω. μου εστειλε πριν λιγο μηνυμα αλλα με αδειασε τελειως, μου εστειλε ακουσε τι κανω εγω και μετα λεει παω για υπνο τα λεμε και βγηκε χωρις να δει καν τι απαντησα, δεν μπορω να καταλαβω πως να νιωσω πια. Να μην τα ξαναφτιαξουμε αλλα οταν ειναι να επικοινωνησουμε που ειχαμε πει δεν θελουμε να χωρισοτυμε και να μισιομαστε να μην ειναι ετσι να μπορουμε να μιλαμε σαν ανθρωποι αυτη την στιγμη δεν νιωθω τιποτα κενο, νεκρα μεσα μου. Και τις τελευταιες μερες θελω να κανω πραγματα, θα κανω καποια αλλα δεν εχω καμια ορεξη και ουτε μου γεννιεται , δεν ειμαι αυτη που ηξεκρα νιωθω απαισια , ξενερωμενα. πριν ηταν καταθλιψη ανω κατω συνεχεια τωρα ειναι αηδια δνε νιωθω κανενα σκοπο τιποτα και δεν μαρεσει που το λεω αυτο γτ δεν ειμαι ετσι αλλα δεν λεω τπτ περα απο τι νιωθω πραγματικα τωρα. και ολα αυτα για εναν χωρισμο? παιρναω πολυ δυσκολα στο σπιτι εξαιτιας προβληματων υγιας συγγενων και γενικοτερα αρνητισμο και τοτε ειναι που εκεινος μ λειπει πιο πολυ οχι σαν αγορι αλλα σαν φιλος . νιωθω οτι δεν εχω κανενα τιποτα δεν εχω κανενα ενθουσιαμο καμια ζωντανια