ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειμαι 33, στα 19 μου νοσησα , επαθα σχιζοφρενεια λογω του ψυχικου εκφοβιμου που υπεστην απο τη φοιτητικη μου παρεα...οκ εφταιγαν σε ενα10% το υπολοιπο 90% εφταιγε η αδυναμια μου...εκανα αποπειρα αυτοκτονιαςγιατι δεν αντεχα να ακουω φωνες κ γιατι δεν εμπιστευομουν κανενα απο τοτε ειμαι νεκρη εχω κλαψει για σημαντικα θεματα 3-4 φορες μα οταν παω θεατρο πλανταζω στο κλαμα για φανταστικα πραγματα λες κ μονο τοτε ζω ...οταν βλεπω τηλεοραση η διαβαζω ενα βιβλιο αν ειναι συγκινητικα κλαιω...νιωθω νεκρη μεσα μου και τελειως ανοητη που μονο μεσω της τεχνης ξεσπαω...μηπως το αγνο συναισθημα και η προβολη αξιων μεσω της οικουμενικοτητας της τεχνης ειναι αυτο που ψαχνω μηπως εξιδανικευω το σσυναισθημα που προβαλλεται μεσω της καλλιτεχνικης εκφρασης τελικα ειμαι νεκρη μεσα μου η απλα μονο η τεχνη μιλαει αγνα στο θυμικο μου. αραγε η τεχνη λειτουργει σαν πανακεια η απλα ειμαι νεκρη μεσα μου για αυτα που πραγματικα βιωνω στη ζωη μου.