ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα το βράδυ,δυο ώρες πριν έβγαλα το σκύλο μου βολτα. Για κάνα μισάωρο έκανα βόλτες και έτυχε να περάσω δίπλα από ένα πάρκο όπου κάθονταν γύρω στα 30 παιδιά.Καγκουρες στο στυλ και τα κορίτσια και τα αγόρια.Περπατουσα λοιπόν ανενόχλητος χωρίς να προκαλέσω δε φορούσα τίποτε το περίεργο και ούτε περπατούσα προκλητικά.Ειμαι ομοφυλοφιλος και χρονιά τώρα παλεύω να το αποδεχτω. Δεν έκανα τίποτε το περίεργο και αυτοί οι τυπαδες με το απαράδεκτο κακόγουστο ντυσικο τα λιπαρά μαλλιά τους και τα γλοιώδη χαμογελά τους άρχισαν να με κράζουν και να με γιουχαρουν.Δεν αντέδρασα καθώς κατευθυνονταν προς εμένα με ειρωνικά σχολια. Ενας πέταξε ένα μπουκάλι μπυρας. Δε γύρισα,κατηγόρησα τον εαυτό μου ότι είμαι δειλός ότι είμαι ένα τίποτα κράτησα τα δάκρυα μου και συνεχισα. Πεταξαν ξανά ένα μπουκάλι με χτύπησε στο σβερκο. Δεν αντέδρασα παρά μόνο έκλαψα και εφυγα. Δεν τους κατηγορώ,περισσότερο τους λυπάμαι,πείτε με κακό αλλά δεν είμαι,απογοητευμενος είμαι από αυτή την κοινωνια. Δεν φταίνε αυτοί,η κοινωνία φταίει που η κοινωνία είμαστε εμείς οι ίδιοι. Λυπάμαι λοιπόν εμάς όλους που πίστευα μέχρι σήμερα ότι χτίζουμε ένα καλύτερο μέλλον,αλλά εγώ ζούσα μέχρι σήμερα στον δικό μου κόσμο και δεν έδινα σημασία σε όλους αυτούς,σήμερα κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι διαφορετικός σήμερα κατάλαβα πως είναι να είσαι ανεπιθύμητος. Ίσως όμως είναι καλύτερα να ζω στο δικό μου κόσμο που τον φτιάχνω εγώ τον καθορίζω εγώ με την φαντασία ενός παιδιού που διαθέτω αν και 17χρονος,ίσως έτσι τους ξεχάσω,αυτούς και όλους σαν αυτούς.