ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχει ξαναλεχθεί ότι στη μετανεωτερική εποχή πολλά έχουν αναποδογυρίσει, ανάμεσά τους το παγκόσμια παρατηρημένο φαινόμενο πολλοί νέοι άνθρωποι να εκφράζουν συντηρητικότερες απόψεις από τους μεγαλύτερους, αντίθετα απ' ό,τι συνήθως συνέβαινε στο παρελθόν. Η ίδια η ροκενρόλ μυθολογία των '60s αποθέωνε την εξεγερμένη νεότητα, «μην εμπιστεύεσαι κανέναν πάνω από τα 30» ήταν το μότο της εποχής. Οι νεολαίοι ταυτίζονταν de facto με τον αυθορμητισμό, την αντίδραση στα ειωθότα, την επαναστατικότητα, την ανυπακοή, την αντισυμβατικότητα, νεολαιίστικη ήταν κατά βάση η αμφισβητησιακή, αντισυστημική κουλτούρα, αυτή προκαλούσε το λεγόμενο χάσμα γενεών. Όχι πια, όχι τόσο – να φταίει η διάψευση όλων των μεγάλων ιδεολογιών, η αποτελεσματικότερη σήμερα «πλύση εγκεφάλου», η αυξημένη ανασφάλεια των καιρών που ψαχουλεύει σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν αυτό που δεν διακρίνει σε ένα αβέβαιο μέλλον, η ίδια η σταδιακή «κατάργηση» της εφηβείας ως ξέχωρης κοινωνικοπολιτικής οντότητας όπως εξελίχθηκε μεταπολεμικά ή είναι απλώς μια ιστορική φάση; Έφηβοι-«παππούδια» πριν από την ώρα τους, που αναρωτιέσαι αν πράγματι αντιπροσωπεύουν το νέο αίμα μιας ταραγμένης χώρας ή απλώς το συντηρητικότερο και πλέον προνομιούχο κομμάτι της