ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειμαι σιγουρη πως καθε χρονο χιλιαδες τετοια μηνυματα γραφονται και αλλες τοσες σχετικες δηλωσεις γινονται, αυτη ομως ειναι η δικη μου αποφαση για τη χρονια που θα ερθει. Για αρκετα χρονια ηθελα να βλεπω τον κοσμο γυρω μου ευτυχισμενο, να γελα, να περνα καλα και να νιωθει ομορφα και οποτε δε συνεβαινε αυτο το θεωρουσα δικο μου καθηκον να φτιαξω το κεφι και να δωσω ελπιδα. Ειχα αναλαβει ανεπισημα τον ρολο του "κλοουν", της παντα χαρουμενης κοπελας που θα φροντιζε για την καλη διαθεση της παρεας. Αφηνα τα δικα μου προβληματα στην ακρη και βοηθουσα τους παντες, πολλες φορες και εθελοντικα σε ιδρυματα. Δε το μετανοιωσα η αληθεια ειναι, αλλα τον τελευταιο καιρο εκανα μια ανασκοπηση της ζωης μου και καταλαβα πως εδινα στους αλλους ολο μου το ειναι, το κεφι μου και δεν κρατουσα τιποτα για τον εαυτο μου. Το χειροτερο μαλιστα ηταν να βλεπεις ολους εκεινους τους φιλους και γνωστους που πασχιζες να βοηθησεις να αδιαφορουν για εσενα με τον πλεον απροκαληπτο τροπο, να σε θεωρουν δεδομενο και να μη τους νοιαζει στιγμη πως νιωθεις, αφηνοντας σε στο περιθωριο, ενω ενα πληθος αγνωστων ανθρωπων σε ευχαριστει με ολη του την ψυχη- και ουσιαστικα δεν τους εδωσες τιποτα το σπουδαιο, μονο του εκανες λιγη παρεα και ανταλλαξατε καποιες κουβεντες. Αποφασισα λοιπον να θεσω ενα τερμα σε ολο αυτο. Καιρος να αποδειξω σε ολους τους οτι δεν ειμαι δεδομενη. Να κρατησω ενα κομματι και για εμενα, ηρθε επιτελους η στιγμη να ενδιαφερθω και για τον ιδιο μου τον εαυτο.