ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στέλνω συνέχεια αιτήσεις για δουλειά. Τίποτα. Μηδέν εις το πηλίκιον. Γελάω με τα χάλια μου. Τα δικά μου και ολόκληρης της γενιάς μου. Καφέ πίνεις, οι ενοχές σε φουσκώνουν. Χάλια αδιόρθωτα. Μονάχα κάτι αγγελίες για δουλειές εφήμερες, όπως όλες οι δουλειές πλέον. Και επιβεβαιωμένο: όσο πιο γρήγορα χτυπά το τηλέφωνο, τόσο πιο του χαζεμένου είναι και η δουλειά. Είναι και το άλλο. Ντύνεσαι και πας στην ευλογημένη την συνέντευξη και δώστου οι ερωτήσεις να σε κατακεραυνώνουν και πού δουλεύατε πριν, ποιες είναι οι συστατικές σας επιστολές, τι έχετε σπουδάσει, να φανταστώ ότι σπουδάζετε 2 ειδικότητες ταυτόχρονα, αχ όχι;;; τι κρίμα! Τα νεύρα μου, τα χάπια μου και ένα ταξί να φύγω!!! Που πάνε να τα αφανίσουνε και αυτά, γαμώτι μου...