14.4.2012 | 11:51
Νίκο μου,
εδώ και μερικούς μήνες επέλεξα να αγωνιστώ σ’ ένα πολύ δύσκολο αγώνισμα, για να κερδίσω ως έπαθλο την πλήρη αυτονομία μου. Δεν ξέρω αν στο τέλος της προσπάθειάς μου θα είσαι εκεί. Μάλλον όχι, όπως δείχνει η στάση σου. Δεν πρέπει να ξεχνάω άλλωστε ότι εσύ ήθελες άμεσα τα αποτελέσματα κάθε προσπάθειας, σε αντίθεση με εμένα που έβαζα έναν στόχο και περίμενα υπομονετικά μέχρι να υλοποιηθεί (θυμάσαι τις συζητήσεις μας για το γυμναστήριο;).Παρόλα αυτά, όταν κουράζομαι και απογοητεύομαι και θέλω να τα παρατήσω, δραπετεύω στη φαντασίωση ότι στο τέλος αυτού του χρόνου θα έχει αρθεί κάΘε εμπόδιο. Δεν είμαι αφελής και αντιλαμβάνομαι ότι είναι τελείως απίθανο να έχεις ως τότε φυλάξει οποιοδήποτε συναίσθημα για μένα. Τι να κάνουμε; Έτσι είναι, μόνος επέλεξα να πάρω το ρίσκο και θα μπορώ να λέω τουλάχιστον ότι το πάλεψα. Και κανείς πλέον δεν θα μπορεί να μου ξαναχτυπήσει το τραγούδι της Ευσταθίας. Σε φιλώ και ελπίζω να είσαι καλά.