Ήμουν και ακόμα είμαι(σε μικρότερο βαθμό) στη θέση σου. Όταν ήμουν 18 ήμουν ακριβώς στη ίδια θέση με εσένα. Δε είχα φίλους, κοπέλα, ένιωθα εντελώς μόνος. Έκανα πολύ προσπάθεια με τον εαυτό μου, και σιγά σιγά κατάφερα να τα αποκτήσω όλα πίσω. Τώρα είμαι 23 χρόνων, έχω κάνει πολύ μεγάλα βήματα σε σχέση με τα 18, αλλά η προσπάθεια δε τελειώνει ποτέ. Μην το βάζεις κάτω ποτέ, απέκτησε αυτοπεποίθηση και κατάλαβε ότι αξίζεις. Προσπάθησε να δοκιμάζεις τον εαυτό σου πάνω σε ότι φοβάσαι ώστε να αρχίσει σιγά σιγά να φεύγει η φοβία. Δε είναι εύκολο, αλλά θα τα καταφέρεις σίγουρα! :)
9.1.2017 | 07:17
ΝΙΩΘΩ
Οτι δεν θα παω ποτε μπροστα...Καθε φορα που περναει απο διπλα μου το αγορι που μου αρεσει, κατεβαζω γρηγορα το βλεμμα μου γιατι ντρεπομαι. Κατι που ειναι ακομα πιο δυσκολο ειναι οτι σπουδαζω σε ξενη χωρα και δεν ειμαι καθολου ανετη με την γλωσσα αν και την γνωριζω και επισης ντρεπομαι και να μιλησω αγγλικα γιατι πιστευω οτι δεν θα ειμαι καλη. Οποτε δεν μπορω ουτε συζητηση να αρχισω μαζι του..Ειμαι απομακρυσμενη απο ολους στη σχολη και εχω ακουσει σχολια τυπου μουγκη και χαζη οχι λιγες φορες....με πληγωνουν πολυ αυτα τα σχολια γιατι ξερω οτι δεν ανταποκρινονται στη πραγματικοτητα, αν κατσω να γνωρισω καποιον ειμαι ο αληθινος εαυτος μου. Καθομαι μονη στο δωματιο μου οταν δεν εχω μαθημα.(μενω μονη) Ζηλευω τοσο πολυ μια φιλη μου που ειναι ανετη με ολους μπορει να αρχισει και να κρατησει μια συζητηση για ωρες με οποιονδηποτε... Να ημουν εστω και ελαχιστα σαν αυτην.... ειμαι 18 ως ποτε θα ειμαι ετσι.. Υπαρχει καποιος που να ταυτιζεται εστω και λιγο?? Νιωθω μονη σε ολο αυτο
1
