ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

οτι μεγαλωνουμε βιαια. ειμαι 20 χρονων και ολοι βλεπουν τις σχεσεις ως γαμο. χανουν το ενδιαφερον για τα παντα γυρω μου και εγω διψαω να ζησω τρελα πραγματα. νιωθω οτι παλευω με τον εαυτο μου. συνειδητοποιω οτι η μανα μου δικιο ειχε "στο τελος τον εαυτο σου κρατα, μονο αυτο σου μενει". μια ζωη να κοιταζω τους αλλους,μη λειψει κατι και ξαφνικα ολα φευγουν και αλλαζουν. πνιγομαι τοσο που καθε μερα σκεφτομαι να παρω το ipod και να αρχισω να τρεχω...να γεμισω αερα και να φωναξω! αυτο ειναι ελευθερια. αυτο χανουν ολοι σιγα σιγα μπερδευοντας τη σχεση με τη ρουτινα... λυπαμαι πολυ.