Καλή σου μέρα καλή μου. Έχεις δίκιο σε πρώτη φάση να νιώθεις μια αγανάκτηση - κούραση, γιατί φαίνεται ότι προσπάθησες να πιάσεις τους στόχους σου μόνη σου. Σε νιώθω από πρώτο χέρι. Κατά τη γνώμη μου είναι προτιμότερο να κάνεις π. χ. ένα πράγμα και μόνος σου (θα δεις στο μέλλον πόσο χρήσιμο είναι αυτό) παρά σε σύντομο χρόνο αρκετά με τη βοήθεια από πίσω. Σαφώς βέβαια έτσι νιώθεις λιγότερη κούραση και όρεξη για νέα πράγματα. Αυτό με τα ιδιαίτερα θέλει ψάξιμο. Θέλει λίγο τύχη στην αρχή να σου κάτσουν ένα δύο καλές περιπτώσεις μαθητών που οι γονείς τους ή οι ίδιοι έχουν κύκλο από πίσω για να σε προωθήσουν. Έτσι πάνε αυτά. Ξέρω χημικό κοπέλα στα 28 (που ως φοιτήτρια δεν έδινε βάση στη σχολή της, παρά μόνο να μη χρωστάει μαθήματα φρόντιζε) που έχει αλλάξει ένα αμάξι από τα ιδιαίτερα που κάνει από τα 19,5 της και τώρα πάει για δεύτερο ! (Οκ... όμως μένει με γονείς)Επίσης και η μυωπία διορθώνεται πλήρως αν καταφέρεις να μαζέψεις ένα ποσό γύρω στα 1500 ευρώ. Ακόμα, χωρίς σε καμία περίπτωση να μου επιτρέπεται να παρεμβληθώ στα θέλω εσένα και της σχέσης σου, δεν είναι νωρίς για παιδάκι (αν είσαι 22-24 χρονών); Εσύ τουλάχιστον είσαι πολύ νέα (δε μας λες ηλικία του φίλου σου, που οκ αν είναι 30+ μπορεί να θέλει οικογένεια άμεσα). Εκτός και αν είστε μαζί ξέρω γω για 6 χρόνια από το Λύκειο, οπότε έχετε φτάσει από τόσο νωρίς ηλικιακά σε άλλη φάση αναζητήσεων.Αν λοιπόν δε παίζει κάποιο άμεσο βιοποριστικό πρόβλημα πάρε μια ανάσα από δουλειές, χαλάρωσε και σκέψου καθαρά ! Καλή τύχη !
24.9.2018 | 04:12
Νιώθω αηδία
μόλις αποφοίτησα από την αγγλική φιλολογία του ΕΚΠΑ και αν και έχω βγει στο εργασιακό κουρμπετι εδώ και χρόνια απογοητεύομαι...δεν θέλω να δουλέψω πάλι σε φροντηστηριο για 3 ευρώ την ώρα και να μου την λέει το αφεντικό δεν έχω κινητρο...από την άλλη το δημόσιο δεν παίζει και τα ιδιαίτερα δεν μπορούν παρά να μου προσφέρουν 300-400 ευρώ το μήνα ...ψίχουλα...και δεν θέλω να σπουδάσω κάτι πάλι από την αρχή...έφαγα τα νιάτα μου μπροστά από μια οθόνη γιατί δεν μας δίνανε βιβλία βλέπε περικοπές και έχω μυωπία 8 βαθμούς πλέον...και καθόλου κουράγιο να ξαναπροσπαθήσω...βαρέθηκα...δηλαδή εμείς οι νέοι πότε θα νιώσουμε μια ασφάλεια πότε θα μπορέσουμε να κάνουμε οικογένεια?...δεν σας κρύβω ότι ονειρεύομαστε ενα παιδάκι με το αγόρι μου αλλά ξέρουμε ότι θα είναι δύσκολο όντας και οι δύο καθηγητές...δεν ξέρω τζάμπα το άγχος τα ξενύχτια και οι αϋπνίες από τα 16 μου αφού για να περάσω στις πανελλαδικές διάβαζα μόνη μου χωρίς φροντηστηριο...όλα δύσκολα όλα με κόπο και το αποτέλεσμα σχεδόν τιποτα...μάλλον αυτός ο κόσμος δεν είναι για μας που λέει και το τραγούδι...η ζωή τελικα είναι για αυτούς που τα βρήκαν έτοιμα στο πιατο.
5