ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όλα ξεκίνησαν 2 χρόνια πριν όταν μου έστειλε μήνυμα σε ένα φεικ προφιλ στο facebook την ώρα που πήγαινα να απενεργοποίησω τον λογαριασμο. Εκείνη η ημέρα ήταν η αρχή του κακού. Γίναμε ένα από την πρώτη στιγμή, μιλούσαμε κάθε μέρα, όλη ημέρα για τα πάντα από κοτσομπολιά μεχρι φιλοσοφια και απο αθλητικα μεχρι ταξιδια και μελλοντικα ονειρα. Μου εμπιστεύτηκε τα πάντα του, λεπτομέρειες και καταστάσεις που ζούσε αλλά κανείς δεν γνώριζε για αυτόν παρά μόνο εγώ. Η πιο εξυπνη, όμορφη και καλή ψυχή που έχει γνωρίσει. Το απολυτο, η θεότητα, το άπιαστο η ιδέα όπως με αποκαλούσε. Προσπάθησα πολλές φορές να απομακρυνθώ η να τον κάνω να με βαρεθεί και να αλλάξει γνώμη αλλά μάταια, είμουν είδη μέσα στην καρδιά του. Είχε ερωτευτεί το μυαλό μου ξεχνώντας την εμφάνιση της κοπέλας στις φώτο κατι που μου τόνιζε συνέχεια αφού υπήρχαν φορές που υποπτευόταν ότι δεν είμαι αληθηνή. Ωσπού πριν λίγες ημέρες, και ενώ προσπαθούσε να με πείσει να πάμε διακοπές έσκασα και σιγά σιγά του τα είπα όλα. Όσο και αν έκανε τον χαλαρό για να νιώσω άνετα μιλωντας του για το πρόβλημα μου είχε σοκαριστει (κάτι που μου είπε την επόμενη ημέρα). Γκρεμίστηκε όλος ο κόσμος του και ο,τι φανταζόταν ότι υπάρχει. Πληγώθηκε ανεπανόρθωτα όπως και έγω και μάλιστα βγαίνοντας από μια κατάσταση που τον είχε είδη φθείρει ψυχικα. Χθες, αφου του το χρωστούσα και με πίεζε να το κάνω του έστειλα μια φωτογραφία μου με το πραγματικο μου πρόσωπο. Ίσως η πιο ντροπιαστική στιγμή της ζωής μου (ακόμη κ αν το άξιζα). Του ειπα ποσο χαλια αισθανομαι και οτι δεν θελω να πει τιποτα και μου απαντησε πως συνολικα ειμαι μια απιστευτη γυναικα κ δεν πρεπει να νιωθω ετσι......αλλα ταυτοχρονα πως νιωθει ενα κενο και πως ειναι σαν να ειδε καποιον δαιμονιο στη φωτο μου. Και αυτό ειναι ολο. Τον εχασα για παντα και δεν ξερω σε τι να πρωτοριξω το φταιξιμο. Εχουμε να μιλησουμε μια ημερα στην οποια κλαιω συνεχεια και δεν μπορω να κοιμηθω απο τις ενοχες και ξερω οτι νιωθει το ιδιο χαλια με εμενα αυτη τη στιγμη. Και για ολα φταιω εγω που τον εκανα να με εμπιστευτει και να με αγαπησει. Και τωρα τι; τι καταλαβα;Πως θα ζησω χωρις αυτον; χωρις να ξερω που ειναι τι κανει και πως νιωθει; ειναι σαν να αφηνω ενα μωρο παιδι μονο του. Ειναι τα παντα για εμενα.Μπορει να ειπε οτι θα μπορουσαμε να προσπαθησουμε απτην αρχη ξανα αλλα ξερει πολυ καλα πως το γυαλι που σπαει δεν ξανα κολλαει, αλλα και να κολλησει δεν θα ειναι ποτε το ιδιο. Ποτε.Δεν θα τον αγγιξω, δεν θα το φιλησω και δεν θα τον δω απο κοντα στη ζωη μου.Με σιχαινεται κ με το δικιο του. Τα λαθη πληρωνονται και καπως ετσι κατεστρεψα δυο ζωες. 2 ολοκληρα χρονια κουβαλουσα αυτο το μυστικο μεσα μου και δεν αντεξα αλλο, ενα μυστικο μονο δικο του και δικο μου. Κανεις δεν γνωριζει τιποτα και δεν ξερω αν θελω να γνωρισει. Το μονο που ξερω ειναι πως ο, τι και να εγινε δεν θα παψει ποτε να ειναι ο,τι καλυτερο υπαρχει στον κοσμο για εμενα, ο,τι πιο ομορφο εχει πατησει πανω στη γη, ο,τι πιο αληθινο...... καποτε ερωτευτηκα την ψυχη και το μυαλο σου αλλα ο ερωτας περναει και γινεται αγαπη και η αγαπη μενει παντα ιδια.Σε αγαπω