ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο σπίτι της γιαγιάς μου όπου μένουν και οι δύο μεγαλύτεροι αδερφοί μου, μόνιμα, σε αντίθεση με εμένα που μένω στην μαμά μου. Ήρθα για 2ήμερο. Πάνω από το σπίτι της γιαγιάς μου, στο σπίτι όπου μεγάλωσα και έζησα 12 χρόνια, μένει ο πατέρας μου με την νέα του οικογένεια. Μια ρωσσίδα με τα δύο μούλικα της από άλλον άντρα. Αυτή τη στιγμή ακούω τον πατέρα μου να μιλάει, ακούω την φωνή του μετά από ένα χρόνο. Με έχει παρατήσει ο πατέρας μου και εμένα και τα αδέρφια μου και ξεκίνησε μια νέα ζωή. Μας ξέγραψε όλους και με έδιωξε από το σπίτι που έζησα όλα μου τα παιδικά χρόνια...Ακούγεται απαίσιο, αλλά αυτή την στιγμή τον ακούω να μιλάει, να γελάει, ακούω την φωνή του και δεν μπορώ να του μιλήσω...είμαστε δυο γνωστοί ξένοι. Κλαίω χωρίς σταματημό και τώρα και κάθε βράδυ. Πέρασα τόσα πολλά...Από τα 9 μου οι γονείς μου κάθε μέρα τσακωνόντουσαν υπερβολικά πολύ και εγώ κλεινόμουν στο δωμάτιο, έκλαιγα και προσευχόμουν στην Παναγία να χωρίσουν. Αυτό γινόταν για 3 χρόνια και κάθε μέρα. Ώσπου χώρισαν. Με πήρε η μαμά και πήγαμε στο μισοτελειωμένο σπίτι μας στο χωριό. Ήταν άδειο και κρύο. Είχε μόνο ένα κρεβάτι. Δεν είχαμε ζεστό νερό και αναγκαζόμασταν να κάνουμε μπάνιο με το κουπάκι και με βραστό νερό. Δεν είχαμε θέρμανση, ο πρώτος χειμώνας ήταν γολγοθάς. Η μαμά μου δεν είχε δουλειά και από την μία μέρα στην άλλη βρέθηκε μόνη με ένα παιδί σε ένα αφιλόξενο σπίτι. Ο καθένας βίωνε τον δικό του πόνο, όλοι ήμασταν στον κόσμο μας. Ο καθένας στον δικό του γολγοθά. Εγώ από την μία μέρα στην άλλη βρέθηκα σε ένα ΄΄ξένο'' σπίτι, άδειο, κρύο, άλλαξα σχολείο, γειτονιά, έκανα να δω τα αδέρφια μου 1 μήνα γιατί δούλευαν, ο μπαμπάς με χτύπαγε από παντού για να εκδικηθεί την μαμά. Η μαμά από την άλλη ήταν μόνη, χωρίς δουλειά με ένα παιδί...Επί δύο χρόνια ήμουν σε κατάθλιψη, ο μόνος φίλος μου ήταν ένα αρκουδάκι που του τα έλεγα όλα και κάθε βράδυ ξέσπαγα σε κλάματα σε αυτό. Σαν άνθρωπος μου φαινόταν. Τώρα είμαι 15 χρονών. Όλα έχουν αλλάξει. Η μαμά δουλεύει και έφτιαξε μόνη της, με δικά της λεφτά το σπίτι, εγώ έγινα η πιο κοινωνική του σχολείου και πρόεδρος του 15μελές από εκεί που κανείς δεν με ήθελε. Απόκτησα δικό μου δωμάτιο. Τα αδέρφια μου ξέρω πως είναι καλά και ζουν με τα δικά τους λεφτά! Φροντίζουν και την γιαγιά μας, μένουν στο σπίτι της γιατί είναι πιο κοντά στην δουλειά τους. Ο μπαμπάς δεν μιλάει με κανέναν. Ούτε με την μάνα του, ούτε με τα παιδιά του, δεν βοηθάει και κανέναν οικονομικά καθώς έχει μεγάλη οικονομική άνεση, αλλά του τα τρώει άλλη. . Είμαι υπερήφανη για την μαμά μου και τα αδέρφια μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Και λυπάμαι απίστευτα για τον πατέρα μου. Τον άλλο μήνα θα παρουσιαστώ για 3η φορά στον δικαστήριο για την υπόθεση εμένα και του πατέρα μου...Θα πω όσα νιώθω και όσα μου έχει κάνει. Δεν μπορώ να τον λυπάμαι άλλο και αυτός να μου φέρετε σαν βάρος της κοινωνίας, σαν να μην ζω για αυτόν.......Φανταζόμουν αλλιώς τα παιδικά μου χρόνια, απλά και όμορφα με την οικογένεια μου, στον σπιτάκι μας. Αλλά ήρθαν εντελώς αλλιώς. Είχα ανάγκη την παρουσία του πατέρα μου, αλλά αυτός δεν ήταν εκεί. Πλέον είμαι 15 χρονών και μπορεί μέσα μου να πονάω για όσα έγιναν, αλλά νιώθω ευτυχισμένη γιατί έχω μια μαμά που μ αγαπάει πολύ και έκανε τόσα πολλά για εμένα και δύο αδερφούς που σε ότι χρειαστώ είναι δίπλα μου, με αγαπάνε και τους αγαπώ και είμαστε δεμένοι όσο ποτέ. Ευτυχισμένοι και χωρίς πατέρα λοιπόν!...