ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περνώντας απο Αθήνα για Κρητη , ειπα να κάνω μια στάση σε μια θεία μου μεχρι να πάω πειραιά. Πήρα το μετρό, την κόκκινη γραμμή προς ελληνικό.Στη διαδρομή λοιπον συνάντησα μια παρέα πουτανόπαιδα. Τα οποία πουτανόπαιδια δεν ηταν παρέα εξαρχής, δεν θα μπορούσαν άλλωστε αφου ο ένας ηταν 80 χρονών, η άλλη ήταν μια μάνα με ένα πιτσιρίκι αγκαλιά, ένα κλαρίνο μια χοντρή και λοιπά. Στο βαγόνι ήταν και ένας Σύριος, κάπου στα 25 και έδειχνε και φοβισμένος. Φαινόταν οτι κάτι ήθελε απελπισμένα να ρωτήσει και ο πιο κοντινός του ήταν ο παππούς, Τον ρωτάρει λοιπον σε γαμησέτα ελληνικά που πρέπει να κατέβει για να βρεί ενα καταφύγιο μεταναστών που είχε ακούσει οτι υπάρχει στο ελληνικό. Ο γέρος του πέταξε με απέχθεια ενα ''πρέπει να αλλάξεις γραμμή'' και οταν ο Σύριος φυσικά δεν καταλαβε τίποτα ο γέρος άρχισε να φωνάζει και να οδύρεται. Ο Σύριος δεν ήξερε τι να κάνει και όλα τα πουταν΄παιδα τον κοιτούσαν με νεύρα, και μετά ο ένας τον άλλο για αυτοεπιβεβαίωση(τότε έγιναν παρέα) Έκανα δύο βήματα μπροστά και κάλυψα τη φωνή του σάψαλου με τη δική μου, ρωτώντας τον Σύριο αν μιλάει αγγλικά. Μου είπε yes, 'a little bit' και του εξήγησα στα αγγλικά τι πρέπει να κάνει για να φτάσει ελληνικό. Οταν τέλειωσα, τα βλεμματα της παρέας ήταν πλέον όλα πάνω μου κοιτώντας με με απορία και απαξίωση, για αυτούς το οτι βοήθησα τον Σύριο ήταν δέκα φορές χειρότερο απο το να ήμουν Σύριος ο ίδιος. Συνόδεψα τον Σύριο μέχρι το Ελληνικό καθώς αποδείχθηκε οτι ήξερε πιο little και απο το little bit αγγλικά. Οταν φτάσαμε του λέω οτι εδώ κατεβαίνει του δίνω το χέρι μου και μου το σφίγγει και με τα δύο δικά του, με φανερα συγκινημένα μάτια μου λεει 'thank you very much my brother', ηταν το πιο αληθινό και εγκάρδιο ευχαριστώ που έχω ακούσει. Έβγαλε ένα σταυρό που φορούσε για να μου τον δώσει αλλά του είπα οτι εκείνος τον χρειάζεται πραγματικά και οτι θα τον θυμάμαι και χωρίς τον σταυρό. Φεύγωντας γυρνάει και μου λέει 'take care my brother'. Ο άνθρωπος που πέθαιναν άνθρωποι γύρω καθώς τον έδιωχναν απο τον τόπο του και είναι σε μια ξένη χώρα μόνος, είπε με όλη του την ψυχή να προσέχω σε εμένα, που πήγαινα να αράξω στον καναπέ της θείας μου. Ενώ άνθρωποι που δεν τους λείπει τίποτα, και δεν έχουν ουτε το ένα χιλιοστό απο τα προβλήματα που είχε ο Σύριος το μόνο που έκαναν είναι να με κοιτάνε λες και είμαι εγκληματίας απλα επειδή δεν είμαι σαν τα μούτρα τους. Ντροπή και αηδία για ανθρώπους τέτοιου σκεπτικού