ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα ειμαι 24 χρονων εχω τελειωσει Φυσικο στα Γιαννενα, εχω κανει ενα μεταπτυχιακο και τωρα ειμαι στο διδακτορικο. Περασα ομορφα φοιτητικα χρονια εκανα παρεες βρηκα την καλυτερη μου φιλη αλλα μενει μονιμα στα Γιαννενα ενω εγω ειμαι Αθηνα. Με τον μονο που βγαινω ειναι το αγορι μου (εδω και 9 χρονια). Δεν εχω καποιον να μιλησω περα απο αυτον. Δεν βρισκω δουλεια και γενικα νιωθω οτι χανω τον εαυτο μου. Εμφανισιακα εχω αλλαξει εχω παχυνει δεν μαρεσει καθολου η εμφανιση μου, ολη μερα ειμαι σε μια καρεκλα μπροστα απο μια οθονη. Μου λειπει η ζωη μου στα Γιαννενα οχι ως φοιτητρια αλλα οτι ειχα καποιον ανα πασα στιγμη να του πω δυο λογια να βγουμε εξω οποτε θελουμε να με καταλαβει και να μου πει οτι ναι εχεις δικιο ή ναι εκανες λαθος αλλα εγω ειμαι διπλα σου να σε στηριξω. Μονο απο τα τηλεφωνα δεν μπορεις να ανοιχτεις σε καποιον οσα χρονια και αν σε ξερει και η αποσταση ειναι μεγαλη.. Θα μου πειτε το αγορι σου γιατι δεν σε βοηθαει; Εγω δεν θελω να του λεω τα ψυχολογικα μου με το παραμικρο αλλα καταβαθος καταλαβαινει και δεν μπορει να βοηθησει. Το προβλημα ειναι δικο μου. Ειμαι πολυ εκρηκτικος χαρακτηρας, σε μια παρεα ειμαι το επικεντρο οχι επειδη ειμαι ψωνιο αλλα μαρεσει να μιλαω να ανοιγω θεματα για συζητηση και μου λενε οτι εχω πολυ χιουμορ. Αναζητω την επικοινωνια και μερικες φορες κανω τον καραγκιοζη για να διασκεδασουν οι αλλοι. Τον πρωτο μηνα ειναι ολοι ευχαριστημενοι και να ξαναβγουμε και να ερθεις εισαι γαμω τα τυπακια κλπ κλπ κλπ... Οταν ομως τους πω κατι που δεν τους αρεσει γιατι δεν κρατιεμαι, οταν θες τη γνωμη μου θα την ακουσεις, ΟΛΟΙ τοτε φευγουν.... μονο το αγορι μου μενει διπλα μου. Οι υπολοιποι με τον τροπο τους εξαφανιζονται. Και ρωτω, συνεχιζεις να εισαι ο εαυτος σου και να λες αληθειες μενωντας μια ζωη μονος σου ή κανεις δημοσιες σχεσεις και εχεις απλα παρεες να περνας την ωρα σου;