ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον τελευταίο καιρό νιώθω παραμελημένη και αποξενωμένη από όλους χωρίς να ξέρω το γιατί. Συγκεκριμένα νιώθω τελείως άγνωστη στην παρέα μου. Είμαστε όλοι μαζί,είτε μαζεμένοι σε ένα σπίτι,είτε μια βόλτα και τους νιώθω ξένους. Τους κοιτάω και δεν νιώθω πια άνετα να εκφραστώ μπροστά τους. Δεν μπορω να πω τα νέα μου,τα προσωπικά μου,τι με απασχολεί. Τους νιώθω όλους ξένους. Όταν με αγκαλιάζουν νιώθω λες και αγκαλιάζω κάποιον ξένο μόνο και μόνο από υποχρέωση. Δεν ξέρω καν τον λόγο. Η αληθεια είναι,πως τους τελευταίους μήνες οι χαρακτήρες των φίλων μου έχουν αλλάξει. Δείχνουν να νοιάζονται ο κάθε ένας μόνο για τον εαυτό τους πλέον,κλαίνε για μικροπράγματα. Εγω τον τελευταίο καιρό περνάω κάποια οικογενειακά προβλήματα που ψυχικά με έχουν ρίξει πολυ. Ένα «τι κανεις» δεν με ρώτησαν. Συγκεκριμένα μια φιλη μου μιλαει όλη την ώρα για ένα αγόρι. Κλαίει επειδή δε της μιλαει. Ναι μεν την συμβουλεύω. Αλλα όταν πάω να πω εγω τα δικά μου γυρναει την πλάτη της από την αλλη η απλως φεύγει.Νιώθω αποξενωμένη και από την οικογένεια μου. Νιώθω πως δεν με καταλαβαίνουν. Με τον αδερφό μου μαλωνω κάθε μερα όλη μερα. Η μαμα μου ασκεί υπερβολική πίεση επειδή δεν τα πηγαίνει καλά με τον πατέρα μου και ξεσπάει σε εμενα. Χρόνια τώρα. Απλως τώρα νιώθω υπερβολικα έντονα πως πνίγομαι.Δεν έχω όρεξη να βγω έξω. Δεν έχω όρεξη να βγω με τους φίλους μου. Δεν έχω όρεξη να βγω με συγγενείς μου. Δεν έχω όρεξη να κανω τίποτα. Θέλω όλη μερα να είμαι στο δωμάτιο μου,με σβηστά φώτα και να κοιμάμαι. Δεν είναι θεμα κούρασης όχι. Απλως ξαφνικά νιώθω ξένη,παραμελημένη,κενή. Και δεν μπορω να κανω κάτι για να το διορθώσω. Ενώ σκέφτομαι και λέω στον εαυτό μου «αύριο να βγεις. Πρέπει.» Στο τέλος το ακυρώνω και κάθομαι σπίτι και κοιμάμαι. Ίσως είναι μια φαση. Αλλα θέλω να την περασω γρηγορα. Νιώθω πως πνίγομαι. Πως βάσανιζομαι. Δεν νιώθω καλά. Ζαλίζομαι συνέχεια και νιώθω Σαν χαμένη. Τι να κανω;